In het min of meer waargebeurde Fifty Dead Men Walking zien we een gedreven Jim Sturgess als de Ierse Martin McGartland die naast lid van de IRA ook informant was in het door Engeland bezette Noord-Ierland om zo het bloedvergieten in Belfast te stoppen. Hiermee redde hij zogezegd vijftig levens, een daad die de echte Martin McGartland tot op heden achtervolgt.
Opgroeien in Belfast eind jaren tachtig zorgde er waarschijnlijk voor dat je enigszins immuun werd voor narigheid. Sturgess speelt McGartland als een product van de sociaal-politieke omstandigheden van die tijd. Goedgezinde belhamel die hij is, laat hij zich voor de kar spannen zodra de kans hem geboden wordt van betekenis te zijn voor zijn volk, of anders gezegd: een verrader te zijn voor zijn volk. Wanneer de politie Martin wegens heling oppakt, vraagt goedwillige Britse agent Fergus hem om Belfast een veiligere plaats te maken door als informant te infiltreren bij de IRA. Wanneer de knieën van een vriend van Martin worden doorboord door leden van deze beweging, besluit Martin op het voorstel van Fergus in te gaan.
McGartlands verhaal is geschikt voor een degelijke thriller, en dat is Fifty Dead Men Walking ook geworden, maar spreekt verder niet erg tot de verbeelding. Het verhaal, dat gebaseerd is op de autobiografie van Martin McGartland, wordt door regisseuse Kari Skogland vrij conventioneel behandeld. Het is duidelijk dat Martin vecht uit een algemene wil om goed te doen, maar zijn persoonlijke strijd wil nooit echt helemaal beklijven bij het publiek. Dit ligt niet aan de prestaties van Sturgess, die de film op zijn schouders mag dragen en daar niet onder gebukt gaat, maar het geheel is wat genregetrouw.
De Britse politieagent Fergus is een net zo interessant, zo niet nog interessanter personage. Als agent ziet hij dagelijks de ellende op de straten van Belfast en voelt hij compassie voor het Ierse volk. Binnen zijn relatie met Martin fungeert hij als vaderfiguur. Fergus toont zich daarnaast erg menselijk wanneer hem van hogerop wordt opgelegd de banden met de informant te breken en dus de veiligheid van Martin in gevaar te brengen. Het vormt de meest interessante verhaallijn en steekt sterk af tegen de oninteressante relatie tussen Martin en zijn onwetende vriendin of zijn initiatie bij de IRA.
Een pluspunt van de film is ook de aankleding en reproductie van de tijd en de plaats waar het verhaal zich afspeelt. De grijze arbeiderswijken, de fletse gescheurde kleding en een permanente regenachtige horizon doen veel voor de beoogde sfeer. De film geeft naast intriges en spanning aan de hand van dialogen een resumé van hoe het conflict (The Troubles) tussen de Ieren en de Britten tot stand kwam en wat dit tot op de dag van vandaag voor Martin McGartland betekent. Toch kan het verhaal misschien beter worden verteld door Martin zelf in zijn gelijknamige boek, waarin de intriges en spanningselementen minder zijn uitvergroot en de feiten en ervaringen echter aanvoelen.
