Een film met de titel Ninja Assassin kan bij voorbaat weinig anders opleveren dan een aangenaam slechte film of een echt slechte film. Natuurlijk hoopt de kijker op de eerste variant, een film die als het even kan bewust is van zijn eigen pulp en daarmee aan de haal gaat. Ninja Assassin behoort helaas bewust, of nog erger, onbewust, tot de tweede categorie: hij wil meer zijn dan de titel suggereert.
Eventjes lijkt de prent van regisseur James McTeigue (V for Vendetta) de juiste weg in te slaan. Al in de eerste scène worden we getrakteerd op een zeldzame hoeveelheid bloed. Tof. Met komisch gemak reduceert een ninja een aantal gangsters tot lillend vlees. Ook al doet de slachting digitaal aan, spectaculair is het zeker.
Helaas blijft het niet bij deze in bloedsaus gedrenkte nonsens en menen de makers (o.a. producenten Larry en Andy Wachowski) dat er een verhaal nodig is om de actie te rechtvaardigen. Samengevat komt het erop neer dat er een eeuwenoud clansysteem bestaat dat de beste huurmoordenaars ter wereld opleidt. Hoofdpersoon Raizo is daar één van, totdat hij zich tegen zijn leraar keert. Zijn verraad verdoemt hem vervolgens tot een leven lang ninja's bevechten.
Tot dusver meer dan een prima uitgangspunt, maar daarnaast is er ook nog Interpolagente Mika die op het spoor van de clans komt en daardoor eveneens op hun doodslijst komt te staan. Afhankelijk van Raizo's vechtkunsten moet ze overleven om samen met hem de Ozunuclan te ontmantelen. Hoewel de ninja goed behapbaar is als hoofdpersonage, is Mika dat allerminst. Als bron van irritatie banjert het iele dametje dwars door het verhaal zonder een schrammetje op te lopen, terwijl om haar heen gespierd zwaardvoer bij bosjes sneuvelt.
Geloofwaardigheid is een breed begrip, maar Ninja Assassin haalt de rek eruit. Met plezier accepteren we dat ninja's bovennatuurlijk sterk zijn en onophoudelijk ninjasterren blijven werpen. Met genoegen verdragen we de stapels afgehakte benen, bloedfonteinen en gorgelgeluidjes, maar de personages die voor de moraal zorgen in dit slecht geschreven, overaanwezige script kunnen gemist worden als een werpmes in je dijbeen. Dat maakt Mika tot de grootste smet op deze toch al halfgeslaagde film.
Gelukkig wordt de voor een vechtfilm weinig spectaculaire choreografie redelijk opgevangen door montagetrucjes en digitale effecten, waardoor de actie niet slecht is om naar te kijken. Toch worden daarmee de daadwerkelijke stunts naar de achtergrond gedreven. Onder leiding van een Aziatische regisseur zou het concept heel wat meer potentie hebben gehad. Denk aan Thaise knokfilms met een realistisch trap- en stootgehalte of aan Japanse trashfilms waarin louter bloedvergieten centraal staat.
Zo is het Japanse Tokyo Gore Police een film waarin het bloed niet meer per liter stroomt, maar per kubieke meter. Dát is trash. Of neem een film van Prachya Pinkaew (Ong- Bak, Chocolate), waarin de stunts net zo gevaarlijk zijn als ze er uitzien. Ninja Assassin heeft de potentie om het Thaise actieniveau te behalen en komt soms aardig in de buurt van de Japanse onzin, maar door de plotgedrevenheid en de matige choreografie komen beide subgenres onvoldoende tot hun recht.
Gevoed door stapels ninjafilms uit de jaren tachtig wilde de Australische regisseur James McTeigue een ode brengen aan zijn jeugdvertier. Met als eindresultaat deze tussen wal en schip geraakte brij mag hij daarom dankbaar zijn voor de medewerking van ninjafilmlegende Shô Kosugi die de boosaardige clanleider Ozunu speelt. Ook Rain is als Raizo wel aardig om naar te kijken; de Koreaanse popster zet hiermee na Speed Racer een stevigere voet op westerse grond.
Dat een film met zo'n oosterse cast en basis dan alsnog veel te westers aandoet is niet eens zo erg meer. De hiervoor genoemde ellende heeft dan al lang een stempel op de film gedrukt. Ninja Assassin ziet er soms uit als een film voor achttien jaar en ouder, maar blijft aanvoelen als een sof voor alle leeftijden.
