Ik overdrijf niet als ik zeg dat The Milk of Sorrow op de valreep nog de prijs voor het vreemdste uitgangspunt van dit filmjaar wint. Maar hoewel het verhaal over een Peruaanse vrouw die ter bescherming van zichzelf een aardappel in haar vagina heeft ingebracht te bizar voor woorden klinkt, wordt dit vreemde fenomeen door regisseur Claudia Llosa geen moment expliciet toegelicht of belachelijk gemaakt. Daarmee ontstijgt dit uitgangspunt de functie van gimmick en wordt het een symbolische illustratie van de ingrijpende gevolgen van de Peruaanse burgeroorlog.
The Milk of Sorrow begint met een prachtige treurzang van een vrouw op haar sterfbed. Al snel wordt duidelijk dat deze vrouw is getekend door het leven, vooral door het leed dat zij moest ondergaan ten tijde van de oorlog. Zwanger van haar dochter Fausta werd ze bruut verkracht door soldaten, een gebeurtenis die niet alleen diepe sporen heeft achtergelaten, maar ook is overgesprongen op Fausta. Een oude Peruaanse mythe luidt namelijk dat het leed van de moeder door het drinken van moedermelk wordt geabsorbeerd door de dochter.
Fausta leeft dan ook haar hele leven al in angst. Doodsbang dat haar hetzelfde overkomt als haar moeder, besluit ze voorzorgsmaatregelen te nemen en zichzelf te beschermen. Nog steeds durft ze echter niet alleen buiten te lopen en leeft ze in een cocon, veilig bij haar familie, net buiten Lima. Ze wordt echter gedwongen een baantje als huishoudster in de stad aan te nemen omdat ze haar moeder een fatsoenlijke begrafenis wil geven. Daar kruipt ze langzamerhand uit haar schulp en vindt haar weg in de grote wereld.
Het interessantste aspect van The Milk of Sorrow, eerder dit jaar winnaar van de Gouden Beer in Berlijn, is dat de film ons een authentiek inkijkje biedt in de Peruaanse cultuur. Llosa heeft het dan ook niet alleen over de gevolgen van de gruwelijke burgeroorlog, maar laat vooral de schoonheid van haar land zien. Vooral in de levenslustige scènes in de sloppenwijken, waar de familie van Fausta zich voorbereidt op een bruiloft, komen we veel te leren over een cultuur die normaal gesproken weinig in de bioscoop te zien is. Deze feestelijke scènes, vol prachtige volksmuziek en kostuums, vormen een fraai contrast met de gemoedstoestand van Fausta. Zij heeft te maken met de last van een onverwerkt verleden, terwijl mensen om haar heen al naar de toekomst kijken.
De reden dat The Milk of Sorrow toch niet helemaal geslaagd is, heeft te maken met de emotionele afstand die Llosa tussen de film en de kijker oproept. Door van haar hoofdpersoon Fausta (overigens geweldig geportretteerd door de intrigerende Magaly Solier) zon ondoorgrondelijk personage te maken, is het moeilijk veel betrokkenheid bij haar te voelen, waardoor de film bij vlagen te veel als een puur intellectuele exercitie aanvoelt. Hoewel The Milk of Sorrow een belangrijk verhaal vertelt en technisch erg sterk in elkaar zit, ontbreekt dan ook net dat kleine beetje extra dat van een goede film een heel goede had kunnen maken.
