Heel weinig gedichten hebben in de loop van de geschiedenis zon grote invloed gehad als Howl van dichter Allen Ginsberg. Ginsberg schreef het in 1955 en veroorzaakte al direct een grote ophef met de door velen als obsceen aangemerkte tekst en de taboedoorbrekende themas, die zeker in de conservatieve jaren vijftig in de Verenigde Staten ongehoord waren. Nu is er een film over dit gedicht, het speelfilmdebuut van documentairemakers Rob Epstein en Jeffrey Friedman, bekend van The Cellulloid Closet.
Howl heeft een nogal experimentele structuur. De film bestaat uit een aantal verschillende delen. Zo zien we hoe dichter Allen Ginsberg worstelt met zijn homoseksuele gevoelens en zijn stem als dichter probeert te vinden, maar er is ook een interview te zien met Ginsberg over zijn werk en we zijn getuige van de rechtszaak waarin Ginsberg wordt aangeklaagd omdat het gedicht te obsceen zou zijn. In een laatste deel wordt het gedicht, terwijl het wordt voorgedragen, met behulp van animaties geïllustreerd.
Er zullen ongetwijfeld veel bewonderaars zijn van de aanpak van Epstein en Friedman, die zeker een originele film hebben gemaakt, maar het deed mij helemaal niets. De film is meer een documentaire dan een fictiefilm en doordat de vier verschillende invalshoeken in de film dwars door elkaar heen lopen, maakt geen van de vier echt een blijvende indruk. Het leukst zijn nog de scènes in de rechtbank, waar een advocaat, gespeeld door David Straitharn, aan de rechtbank probeert te bewijzen hoe moreel corrupt het gedicht Howl is en waarom het verboden zou moeten worden.
De fragmenten met acteur James Franco komen dan weer veel minder goed uit de verf. Franco is meer een soort pratend hoofd dan een echt personage, met name omdat hij zo weinig interactie heeft met andere mensen. Hij houdt bij vlagen een voortdurende monoloog, iets wat voor fans van de beat generation (waarvan Howl een bekend uithangbord zou worden) misschien buitengewoon interessant is, maar voor mensen die dat niet zijn vooral een heel saaie indruk achterlaat. Net zoals de hele film vooral een intellectueel experiment is dat op een heel klein publiek mikt, en daarom ook niet zo heel veel te zoeken heeft in de Nederlandse bioscopen, die voor dit experimentele project niet zullen warmlopen.
