Jim Carrey en zes pinguïns. Het uitgangspunt zal menig komediefan de wenkbrauwen doen fronsen. Helaas verandert de film daar weinig aan, al is hij vanaf minuut één heel duidelijk in wat hij wil zijn: een kinderfilm. De makers hebben goed naar succesvolle live-action kinderfilms van onder andere Disney gekeken en wijken geen millimeter af van de daarin altijd aanwezige traditionele spanningsboog. Dan kan Jim Carrey nog zoveel gekke bekken trekken of flauwe opmerkingen maken, grappig wordt het voor volwassenen maar zelden.
Het originele kinderboek van het echtpaar Richard en Florence Atwater heeft behalve de pinguïns weinig te maken met Mark Waters filmadaptatie. Waar het in het klassieke kinderverhaal gaat om een arme schilder en diens familie die bij toeval in het bezit komen van een pinguïn die zich vervolgens voortplant, gaat het in de gelijknamige verfilming om de rijke en succesvolle Thomas Popper die door zijn werk en moeilijke band met zijn vader vervreemd is geraakt van zijn eigen gezin. Als zijn vader hem als erfenis een aantal pinguïns nalaat, komt zijn leven volledig op zijn kop te staan. De zes beesten brengen hem dichter bij zijn vrouw en kinderen en langzaam begint hij in te zien dat er meer in het leven is dan de harde zakenman spelen.
Op elk front is Mr. Popper's Penguins tot in detail voorspelbaar, maar voor de kleintjes is dat precies goed. Net als het feit dat de pinguïns naar hun typische kenmerk zijn vernoemd: Captain (de leider met vliegambities), Stinky (stinkt), Loudy (luid), Lovey (lief), Bitey (bijtgraag) en Nimrod (sukkelig). De scènes en situaties die daaromheen bedacht zijn, zijn doorgaans volslagen belachelijk. Zo raken de pinguïns televisieverslaafd (de vergelijking met Charlie Chaplin als pinguïn is dan wel weer leuk), laat Stinky scheten in bad en verwezenlijkt Captain uiteindelijk zijn droom om te vliegen.
Er werd zowel gebruikt gemaakt van echte pinguïns als van CGI. De verschillen zijn weliswaar te zien, maar allesbehalve storend. Kinderen zullen ongetwijfeld smullen van de animaties en simpele humor. De releasedatum (midden in de zomer) is wel wat vreemd, want de film voelt meer aan als een kerstfilm. De distributeur is gelukkig wel zo slim geweest om ongeveer de helft van de bioscoopkopieën in een Nederlandstalige versie uit te brengen. Een goede keuze want een typische kinderfilm als deze is vooral geschikt voor kinderen die nog weinig kaas hebben gegeten van het lezen van ondertitels. De meegekomen ouders zullen de aanwezige woordgrappen en verwijzingen weliswaar kunnen waarderen, maar om het voor hen echt leuk te maken zijn deze te sporadisch, evenals de typische gekkenbekken van Jim Carrey overigens.
Regisseur Mark Waters maakte tot nu toe vooral films voor tieners zoals Mean Girls en Freaky Friday. Met Mr. Popper's Penguins laat hij zien dat hij ook de kleintjes kan bedienen. Waarom Jim Carrey zich hiervoor liet strikken blijft echter onduidelijk. Het scenario bevat genoeg bizarre scènes, maar met een film als deze zal hij zíjn publiek toch niet makkelijk bereiken. Bovendien zijn het wat hem betreft vooral slechte herhalingen van gekke bekken en stemmetjes afkomstig uit oude succesfilms. Desondanks hebben de makers de succesvolle voorspelbaarheid van Disney redelijk gekopieerd en zal de film vooral de allerkleinsten vermaak bieden.
