Bij de première van Code Blue in Cannes hingen her en der briefjes met daarop 'Some scenes of the film may hurt the audience feelings'. De nieuwe film van Urszula Antoniak, over eenzaamheid en de intimiteit van de dood, is net als haar succesvolle debuut Nothing Personal geen lichte kost.
Code Blue volgt verpleegster Marian (een indrukwekkende rol van Bien de Moor), een eenzame veertiger die haar terminale patiënten met de grootst mogelijke toewijding en tederheid verzorgt. Haar zorg voor haar patiënten gaat zo ver dat ze hen, als ze aan denkt te voelen dat hun tijd is gekomen, onvrijwillig euthanaseert. Als aandenken neemt ze vervolgens een persoonlijk eigendom van de patiënt mee naar haar kale, smetteloze appartement.
Wanneer één van haar patiënten van zich afvecht, begint Marian te beseffen dat ze een inschattingsfout heeft gemaakt. Hoewel ze collegas op afstand weet te houden met verzonnen verhalen over een dochtertje, krijgt haar sociale leven onverwacht wat opluistering in de vorm van een kortdurend contact met een oudere dame. Andere sociale contacten heeft ze nauwelijks, tot er een nieuwe buurman in haar appartementencomplex komt wonen. Als ze vanachter hun ramen tegelijkertijd een verkrachting gadeslaan vormt zich een band tussen de twee. Wanneer ze elkaar tegenkomen op een feestje resulteert dat uiteindelijk in haar totale vernedering, een compromisloze climax die journalisten in Cannes de bioscoop uitjoeg.
Hoewel Marian in het eerste deel een gewetenloze psychopaat lijkt, krijg je als kijker al snel door dat zij het slachtoffer is; het is haar extreme eenzaamheid die haar aanzet tot haar daden. Het maakt haar niet slechts een moordenaar, maar een intrigerend personage. Bien de Moors vertolking van Marian draagt Code Blue; ze roept tegelijkertijd medelijden, walging en extreem ongemak op met haar verbeten trekken en onaangepaste gedrag. Onvergetelijk is de scène in een supermarkt, waarin Marian een caissière dwingt toe te geven dat ze een fout heeft gemaakt bij het afrekenen; als kijker kun je niet anders dan je afvragen wanneer het gedrag van Marian volledig zal ontsporen.
Waar Nothing Personal een hoopvol einde kende, is Code Blue van begin tot eind een ongemakkelijke kijkervaring, waarvoor Antoniak zich overduidelijk liet inspireren door het werk van Michael Haneke. De omineuze soundtrack, de koude setting en geweldige montage maken van Code Blue een beklemmende ervaring die de kijker nog lang bij zal blijven.
