We hebben onze portie op elkaar inbeukende robots wel gehad, zou je zeggen na drie oorverdovende afleveringen van Transformers. De makers van Real Steel dachten daar anders over. Flinterdun en compleet voorspelbaar verpakt, losjes gebaseerd op een kort verhaal uit 1956, gaat ook hier weer alle aandacht uit naar vechtende schrootkolossen. Eén verschil: de film weet af en toe toch stiekem te ontroeren.
Hugh Jackman speelt weer eens de onverzorgde eenling die nergens rekening mee denkt te hoeven houden. Charlie komt rond van weddenschappen voor gevechten met zijn zelfgemaakte robot, maar echt een ster is hij daar niet in. De pleuris breekt uit als zijn op afstand bestuurbare machine in een stierengevecht om zeep wordt geholpen en hij kort erna te horen krijgt dat het zoontje dat hij elf jaar geleden verwekte geen moeder meer heeft. Charlie verkoopt letterlijk de voogdij aan de oom en tante van Max, maar moet tijdens de zomer nog wel op het ventje passen. Natuurlijk is het niet meteen koek en ei tussen de twee. Maar als Max ontdekt dat zijn vader voor zijn werk robots laat boksen, groeit de interesse.
De film duurt ruim twee uur en dat is best lang als je na pakweg tien minuten precies weet wat er komen gaat. Hoe vader en zoon met een afgeschreven robot alle gevechten aangaan, hoe ze hogerop klimmen en hoe ze geleidelijk naar elkaar toegroeien; verrassen doet het nergens. Saai wordt het zelfs af en toe, ook al zien de boksende robots er realistisch en imponerend uit.
Hoe voorspelbaar en inspiratieloos de loop van het verhaal ook is, Real Steel weet toch te charmeren. Als Charlie de enorme vechtmachine programmeert en met hem traint, zijn er verbanden te leggen met het opvoeden van zijn zoontje. En zodra Max de sterke robot als een goede vriend begint te zien, weten we dat hij eigenlijk op zoek is naar een beschermende vaderfiguur. Via de robot groeien de twee zo naar elkaar toe. Het ligt er allemaal dik bovenop, maar toch werkt het vertederend.
Heel verbazend is het dan ook niet dat de film in Nederland door Disney wordt uitgebracht. Het is bovenal een familiefilm, ondanks de vechtspektakels. Real Steel spreekt net als Transformers vooral een jongere doelgroep aan, maar is niet infantiel en overaanwezig. Eerder zachtaardig. Het verhaal is platgetreden, dat zeker, en ook niet altijd even geloofwaardig (waarom moet een robot dingen aanleren als je ook gewoon een computerprogramma zou kunnen schrijven?), maar de film heeft een kloppend hart. Dat kun je van Michael Bays metaalwoede niet zeggen.
