Het is niet bepaald een vakantieplek waar je als moeder met je vijftienjarige zoon naartoe zou gaan, maar alles lijkt goed te verlopen in het begin van Club Sandwich. De jonge Hector vermaakt zich prima met zijn moeder Paloma, aan de rand van het verlaten zwembad of op de kamer van het troosteloze hotelletje waar ze zijn neergestreken. Maar kleine jongens worden groot, soms zelfs binnen één vakantie.
Hector en Paloma zijn een paar dagen weg in het laagseizoen en hebben dus niemand anders dan elkaar om zich te vermaken. Ze spelen spelletjes, kletsen een beetje of liggen gewoon lekker te niksen in het zonnetje. Het zijn net twee beste vrienden. Eigenlijk lijkt er niet veel bijzonders te gebeuren in de eerste helft van Club Sandwich, maar in kleine details is al te merken dat Hector en Paloma eigenlijk niet meer zo zuiver op één lijn liggen als vroeger. Een korte opmerking of teleurgestelde blik is genoeg om te weten dat Paloma zich van binnen ongerust begint te maken. De Mexicaanse regisseur Fernando Eimbcke laat dat op een fijne subtiele manier steeds verder verschuiven.
Het kantelpunt is de komst van een meisje dat net als Hector een vakantie had verwacht waarin ze lang alleen met haar ouders zou zijn. Door hun ontmoeting krijgen de twee tieners de mogelijkheid om samen de wereld buiten hun eigen nest te ontdekken en voorzichtig hun vleugels uit te slaan. Tot groot ongenoegen van Paloma.
Die wanhopige hang naar aandacht van haar kind levert een aantal heerlijk ongemakkelijke momenten op. Denken Hector en vriendinnetje Jazmin bijvoorbeeld net even een intiem moment voor elkaar te hebben in het zwembad, komt Paloma er met een grote plons middenin vallen. Komisch voor de kijker, maar ook meteen een moment van hele menselijke emoties. Geestig en ontroerend door de herkenbaarheid. Eimbcke weet dat vaker op een overtuigende manier in te zetten, door bijvoorbeeld met oncomfortabele stiltes te werken, of in de onhandige manier waarop Hector en Jazmin een eerste seksuele toenadering zoeken.
Club Sandwich zou je een komedie kunnen noemen, maar dan wel een verfijnde, waarin het niet gaat om dijenkletsers maar om een treffende, eerlijke schets van een verhouding tussen een moeder en haar zoon. Onder de laag van de grappige en pijnlijk ongemakkelijke momenten ligt een fijngevoelig tweeledig drama: aan de ene kant gaat het over volwassen worden, aan de andere kant over het dreigende legenestsyndroom. Dat voelt volkomen naturel aan, dankzij Eimckes beheerste regie en het fijne spel van het kleine groepje acteurs.
