Over Liam Neesons hergeboorte als doorgewinterde actieheld is sinds het onverwachte succes van Taken al veel gezegd en geschreven. Zijn optreden als ex-CIA-agent en overbezorgde vader Bryan Mills viel dermate in de smaak bij het publiek dat Neeson de laatste jaren nog voornamelijk variaties op dezelfde rol neerzet. Niet alleen in de tamelijk teleurstellende opvolger Taken 2, maar ook in soortgelijke films als Unknown, Non-Stop of A Walk Among the Tombstones wordt voornamelijk uit hetzelfde vaatje getapt. Naar verluidt was Neeson op voorhand niet zo zeker over nog een terugkeer in de Taken-reeks, maar de Ierse acteur ging voor een loonstrookje van een slordige twintig miljoen dollar alsnog overstag. Had dat nou maar niet gedaan, is de gedachte die bij deze belabberde afsluiting van de trilogie overheerst.
Het derde deel uit de reeks opent in een rap tempo. De film is amper een minuut onderweg of een generieke bende Oost-Europees gespuis sleurt een hulpeloze bankmedewerker uit zijn huis om een kluis te openen. Dat belooft een hoop sensatie voor de rest van de film, maar vervolgens krijgen we een reeks mierzoete scènes rondom de familie Mills voorgeschoteld. Een aaneenschakeling van tenenkrommende taferelen waarin brave huisvader Bryan zijn volwassen(!) dochter op haar verjaardag met een levensgrote teddybeer verrast en een Razzie-waardig diner waarin Lenore opbiecht nog steeds gevoelens te hebben voor haar ex-man. Met tegenzin bijt je je als kijker door dit kleffe gedoe heen, aangezien het overduidelijk maar een kwestie van tijd is voordat Bryans iets té perfecte leventje op zijn kop zal komen te staan.
De grote vraag die men naar aanloop van deze film bezighield, is dan ook wie er deze keer in hemelsnaam nog ontvoerd zou moeten worden. Gelukkig zagen Luc Besson en Robert Mark Kamen in dat opnieuw een kidnapping toch iets te veel van het goede zou worden. In plaats daarvan put het schrijversduo dit keer hun inspiratie uit het plot van The Fugitive: Bryan wordt valselijk beschuldigd van een moord en slaat op de vlucht om de werkelijke daders te achterhalen. Hiermee zou je nog wel een aantal vermakelijke kat-en-muisspelletjes mogen verwachten, maar helaas is het politiekorps van Forest Whitaker - die te allen tijden een schaakstuk bij zich draagt om enige intelligentie te suggereren - een stel minkukels vergeleken bij bloedhond Tommy Lee Jones uit de inspiratiebron. Op even ongeloofwaardige als kinderlijk eenvoudige wijze weet een ongewapende Neeson moeiteloos SWAT-teams te overmeesteren of levend uit exploderende autos te stappen.
Naast het feit dat er geen ontvoering plaatsvindt en het hele deel zich buiten Europa plaatsvindt, bevat Taken 3 nog een andere grote domper voor fans van de reeks. Waar de eerste twee delen nog geroemd werden vanwege de bikkelharde actie, gaat regisseur Megaton deze keer een stuk kuiser te werk om de leeftijdsrating te drukken. Wel dient hierbij gezegd te worden dat Mills er maar een vreemde moraal op nahoudt: waterboarden om informatie te achterhalen is blijkbaar prima, maar het doden van een gewapende gangster gaat opeens te ver. Zo blijft er - met uitzondering van welgeteld één aardige (zij het wat hyperactief in beeld gebrachte) achtervolgingsscène - voor actiefans weinig over om van te genieten.
Er zijn een hoop classificaties waarmee de eerdere delen uit de Taken-franchise omschreven zouden kunnen worden. Popcornvermaak. Guilty pleasure. Verstand-op-nul-films. Voor het erbarmelijk slechte Taken 3 weten deze termen de lading echter niet meer te dekken. Om nog enigszins van dit zouteloze misbaksel te kunnen genieten lijkt een verstand onder nul inmiddels een vereiste. Het gebrek aan inspiratie bij de makers maakt pijnlijk duidelijk dat de koek nu toch echt wel op is. Ook Neeson is onderhand wel toe aan een nieuwe uitdaging. Gelukkig staat in de toekomst een samenwerking met Martin Scorsese in zijn agenda. Godzijdank, moet ook hij gedacht hebben.
