Tijdens opnames voor Het Schnitzelparadijs kwam Mimoun Oaissa op het idee om een film te maken over de hiphopwereld. Over mensen die zich de tweede Snoop Dogg wanen, over rappers die zich vernoemen naar bokslegende Muhammed Ali, terwijl ze eigenlijk geen grammetje talent maar alleen dollartekens in de ogen hebben. Tien jaar later heeft de film het witte doek gehaald. Oaissa wilde een feelgoodfilm maken, maar in De Masters gaat het van kwaad tot erger.
Aziz is een gefrustreerde dertiger. Hij had zoveel talent en grote dromen, hij heeft zelfs de grootste hit van een beroemde rapper bedacht. Nu moet de fabrieksmedewerker om een handtekening van de superster voor zijn zoontje bedelen, terwijl hij met valse concertkaartjes de Heineken Music Hall via de achterdeur binnensluipt. Zijn ex-partner heeft natuurlijk een nieuwe vriend in pak en een coole auto. Dat is niets voor haar, vindt Aziz, maar mensen veranderen, vindt zij. Na het zoveelste praatje dat uit de duim gezogen blijkt, mag Aziz zijn zoontje Karim niet meer zien. Het grote komedieboek is duidelijk tot op de bodem doorgespit: zo doen de grote films het immers allemaal.
Dat gevoel alsof de film de Hollywoodplank steeds mis slaat, blijft een beetje hangen. Aziz wil zijn oude rapgroep De Masters nieuw leven inblazen en daarvoor trommelt hij zijn eveneens mislukte vrienden op. De stereotypen (alhoewel cliché) werken allemaal prima op papier. Zo is er een gokker die van de AOW van zijn moeder leeft, een paranoïde pizzabezorger en een gepeste kantoormedewerker die flink onder de plak zit bij zijn dominante vrouw. Toch komt het niet helemaal uit de verf. Vooral de gekleurde pizzabezorger die zelfs in de strepen op de snelweg racisme ziet, lijkt beter op zijn plek in een Amerikaanse komedie. Desalniettemin is de cast op zichzelf best grappig en zorgt met name Lies Visschedijk voor een paar spontane lachjes. Het dieptepunt is een uit de hand gelopen vechtpartij bij een optreden op een verjaardagsfeest. Films als Get Him to the Greek of Anchorman zetten op dergelijke momenten hilarische scènes neer, maar in De Masters ontstaat het schouwspel zo onlogisch en plotseling, dat het gekunsteld overkomt.
Verloren dromen zijn herkenbaar voor iedereen. Het plot van de film voorspelt dan ook violen en roze bloemen, maar Aziz is een ongeleid projectiel wiens keuzes niet altijd te volgen zijn. Eén ding is duidelijk: Oaissa stuitert van de energie. Een pluspunt is de ironische ondertoon in de onrealistische gang van zaken: de rappers zijn duidelijk een beetje verdwaald en proberen eigenlijk alleen maar te imiteren wat al bestaat. Geldt dat laatste ook voor Oaissa? Hij heeft in elk geval de Nederlandse rapscene naar het witte doek gebracht. En daar is vast ook doorzettingsvermogen voor nodig.
