Tu Dors Nicole is een vreemde film, vol bizarre scènes, waar geen touw aan vast te knopen valt. Toch lukt het regisseur Stéphane Lafleur om van het saaie verhaal een aardige coming-of-agefilm te maken. We volgen Nicole, een twintiger die tijdens haar zomervakantie het huis van haar ouders voor zichzelf heeft. Vriendin Véronique brengt hier veel tijd met Nicole door, maar wanneer Nicoles oudere broer met een aantal vrienden onuitgenodigd op de stoep staat, verandert dit. Hoewel Lafleur hiermee vooral de focus wil leggen op de relatie tussen Nicole en haar vriendin, staat toch voornamelijk de ontwikkeling van Nicole zelf centraal.
Nicole is al twintig, maar de levensfase waarin ze zit lijkt akelig veel op de puberteit. Vol apathie (de hele film lang toont Nicole geen greintje emotie) vraagt Nicole zich af hoe ze haar dagen gaat invullen. Ze kunnen álles doen! "Maar wat wil je dan?" vraagt Véronique. "Ja, geen idee", antwoordt Nicole. Het paar verveelt zich dood. Juist de wereld aan mogelijkheden die ze hebben, verlamt ze. En als ze een keer iets doen, hebben ze geen idee waar ze mee bezig zijn: tijdens minigolf kennen ze de regels niet. Dat maakt echter niet uit: voor het winnen doen ze het niet. Nicoles reactie op haar triomf, of eigenlijk het gebrek daaraan, is dan ook veelzeggend. "Vroeger was het leuker." Het kenmerkt de lethargie die elke puber wel eens gevoeld moet hebben. Uren vol verveling gaan voorbij, totdat Nicole er genoeg van heeft en de knoop doorhakt. Een dagje zwembad of een bezoekje aan de bioscoop is echter niet goed genoeg: ze boeken een ticket naar IJsland. "En wat gaan we daar doen dan?" Nicole weet het wel: "Niks."
Het is nog maar het topje van de merkwaardige ijsberg die Tu Dors Nicole heet. Ten eerste is de film in zwart-wit, een opvallende keuze van Lafleur. Het versterkt de leegheid van Nicoles bestaan, maar voegt verder eigenlijk maar weinig toe. Wat wel de toon zet, zijn de vele absurde scènes. De tienjarige oppasjongen van Nicole bijvoorbeeld probeert haar te verleiden met een enorm zware stem, die eerder doet denken aan een veertigjarige radiopresentator dan aan een kind dat nog aan zijn puberteit moet beginnen. Deze en meer fragmenten lever de droge humor die de film wat gemakkelijker doet verteren.
Een ander voorbeeld is wanneer Nicole wakker wordt in het bed van een ander. Ze staart naar een schilderij dat tot leven is gekomen: een waterval kabbelt, de vogeltjes fluiten. Slapen lukt haar de laatste tijd toch niet: ze is rusteloos. Stilletjes probeert ze op te staan, maar haar onenightstand wordt ook wakker. Hij vraagt of ze elkaar nog een keer kunnen zien. Nicole weet niet hoe snel ze weg moet komen. Ze wil absoluut geen relatie. Meerdere jongens gooien zich op haar pad, maar Nicole blijft zoals het haar kenmerkt gedesinteresseerd. Vrijheid blijheid, lijkt haar motto te zijn. Het is tekenend niet alleen voor Nicole, maar voor de hele generatie tieners en begin twintigers van nu. De jeugd van tegenwoordig staat bekend als de generatie van de vluchtigheid: informatie, maar ook vriendschappen en relaties vliegen zo voorbij. Nicole blijkt daar prima tussen te passen.
En toch heeft ze moeite om aansluiting te vinden bij haar leeftijdsgenoten. Totdat ze iemand ontmoet die net zo gedesinteresseerd is als zij. Het is slechts één van de weinige keren dat Nicoles belangstelling wordt gewekt. Het is niet zo dat Nicole niet probeert om geïnteresseerd te zijn: tijdens een telefoongesprek met haar ouders vraagt ze uitvoerig hoe hun vakantie is. Het is eerder zo dat haar belangstelling maar weinig beantwoord wordt: haar ouders vragen wel naar haar dagelijkse bezigheden, maar kappen haar af zodra ze antwoord geeft. Ze moeten immers verder vakantie vieren. Nicole is weer op zichzelf aangewezen.
Tu Dors Nicole gaat dus wel degelijk over Nicoles relatie met anderen. Maar eigenlijk gaat het toch vooral over haar en haar zoektocht naar zichzelf. En of je nou puber, twintiger of gepensioneerd bent: dat is iets waar iedereen mee bezig is. Misschien hebben we daar af en toe ook wel wat verveling en apathie bij nodig. Wat desillusie, om de grootsheid van het bestaan wat behapbaarder te maken. En daar slaagt de film dubbel en dwars in: je komt er meer dan ontgoocheld van terug. En met een leeg gevoel. En veel onbeantwoorde vragen. En een gefronst voorhoofd en gefrustreerde mentaliteit. Eigenlijk een beetje zoals de meesten van ons ook uit de puberteit komen.
