American Ultra is een typisch voorbeeld van hoe een misleidende promotie ervoor kan zorgen dat men met de verkeerde verwachtingen een film instapt. Bewijsstuk nummer één: een trailer vol flauwe grappen. Bewijsstuk nummer twee: Jesse Eisenberg en Kirsten Stewart uitgedost met zonnebrillen op een explosieve poster. Bewijsstuk nummer drie: het creatieve genie dat de quasilollige #hasjtag in het leven heeft geroepen. Dit alles doet een melige stonerkomedie in de lijn van David Gordon Greens Pineapple Express vermoeden. In feite valt de film van Nima Nourizadeh in de kern beter te omschrijven als een aandoenlijke 'dramedy' over een jong stel met een angst voor veranderingen. Eén ding waar in elk geval niet over gelogen is, is de flinke hoeveelheid actie.
Mikey leidt een vrij onopmerkelijk bestaan in een slaperig Amerikaans stadje, waar hij werkt als kassabediende in een avondwinkel en samenwoont met zijn vriendin Phoebe. In de tussentijd werkt hij aan een strip over een aap met superkrachten en rookt hij graag een jointje. Duidelijk wordt dat Mikey erg gesteld is op zijn rustige bestaan en niet houdt van onverwachtse veranderingen. Zo moet het stelletje hun vliegvakantie naar Hawaï afblazen na een heftige paniekaanval. Daar komt echter snel verandering in wanneer Mikey plotsklaps de CIA op zijn dak krijgt en een ultieme vechtersbaas blijkt te zijn.
Met name het samenspel tussen Eisenberg en Stewart kwalificeert American Ultra eerder als dramedy dan als stonerkomedie. Het duo, dat al eerder een koppel vormde in Greg Mottolas Adventureland, heeft een goede chemie en aanvankelijk bouwt Nourizadeh de ruimte in om de relatie tussen de twee verder uit te diepen. Ondanks het natuurlijk vrij ongeloofwaardig uitgangspunt van het verhaal kampt het tweetal met vrij normale relatieproblemen, zoals de vraag of de ene persoon de andere niet terughoudt in het doen van nieuwe dingen. De liefde tussen de twee vormt in feite het sterkste gedeelte van de film en is op momenten zelfs onverwachts aandoenlijk.
Qua toon blijft Nourizadeh gaandeweg helaas echter weinig consequent. Als nerveuze stoner weet Eisenberg met een aantal droge en goed geplaatste grappen regelmatig een lach te winnen, al slaat een hoop van de humor ook wel eens dood. Ook de komisch bedoelde typetjes komen niet helemaal uit de verf. Het optreden van John Leguizamo als drugsdealer is een tikkeltje aan de flauwe kant, maar met Topher Grace als CIA-leider in de schurkenrol slaat de film echt de plank mis. De voormalige acteur uit That 70s Show lijkt de laatste jaren vooral in te zetten op het spelen van eikels om af te rekenen met zijn brave imago. Wellicht is het de bagage die Grace nog altijd met zich meedraagt, maar zijn optreden als slechterik komt nogal karikaturaal en tegennatuurlijk over. Wie daarentegen wel het maximale uit zijn bijrol weet te halen is Walton Goggins, die als de psychopathische Laugher aardig op dreef is.
Waar de komedie een beetje een mix is van missers met hier en daar een geslaagde uitschieter, is de actie daarentegen wel prima te verteren. Nourizadeh neemt het niet al te zuinig met het bloedvergieten en de vechtscènes zijn regelmatig lekker bruut. Een deel van de stunts zijn natuurlijk hopeloos ongeloofwaardig (de truc met de steelpan bijvoorbeeld), maar weet desalniettemin lekker te vermaken. Het is daarentegen wel jammer dat na de spectaculaire finale wordt afgerond met een tamelijk lange en bovendien vrij overbodige epiloog.
Aanvankelijk dreigt American Ultra een beetje tussen wal en schip te vallen. Ondanks de lekkere actie is de film namelijk niet spannend of stoer genoeg om zich te kunnen meten met een held als Jason Bourne, maar tegelijkertijd vaak niet zo geestig om in de buurt te komen van een stonerkomedie à la het eerder genoemde Pineapple Express laat staan The Big Lebowski. Echter, hoe rommelig en onevenwichtig Nourizadehs film ook mag zijn, levert American Ultra met de afzonderlijke geslaagde elementen bij elkaar opgeteld toch nog een overwegend vermakelijk en enigszins aandoenlijk resultaat op. Verre van perfect, dat zeker, maar de welwillende hoofdrolspelers weten er het beste van te maken.
