Drie jonge werknemers zitten aan een beekje in bungalowpark De Lusthove, al luisterend naar het foute openingsnummer van New Kids: Nitro, namelijk Dreams van 2 Brothers on The 4th Floor. Samen fantaseren ze over hun toekomstbeeld op een steigertje dat ze binnenkort nooit meer zullen zien. Een twintigjarige tijdsprong later zitten ze echter nog steeds onveranderd op datzelfde deprimerende steigertje. Trijntje heeft nog steeds geen kinderen, Bibi zingt nog steeds valser dan een platgeslagen parkiet en Olivia is nog lang niet aan haar opleiding wiskunde begonnen. Dromen zijn bedrog, totdat het drietal zich gaat bemoeien met de verdachte nieuwe baas van het bungalowpark, die met een kluis vol zwart geld een mogelijke uitweg kan zijn.
Met het dromenthema zit het wel snor: alle drie de hoofdrolspeelsters hebben een zielsvervullende droom, schijnbaar onoverkomelijke hindernissen en vinden allen een manier om deze te omzeilen. Prima ondersteund door overtuigend acteerwerk op de dramatische en paniekerige momenten. Het bungalowpark zelf is ook bijna een personage, dat de knulligheid zelve is dankzij de konijnmascotte, een lawine aan pastelkleuren en een kinderlijk liedje dat als een digitale haan het park laat ontwaken. Allemaal prima themas en stijlelementen die tenietgedaan worden door één essentiële vraag: voor wie is deze film nu eigenlijk bedoeld?
Het duurt namelijk niet al te lang voordat er mensen op bloederige wijze het scherm verlaten, en de film overschakelt van suffe dromerigheid naar een duistere komedie. Het is allemaal wel erg blasé, waar de meeste donkere komedies nogal absurdistisch zijn en hilarisch knullige taferelen combineren met ketchupfonteinen, speelt Hallo Bungalow het allemaal vrij realistisch. Het effect is een genremix die nergens zorgt voor schaterlachen of kippenvel. Een film die kinderliedjes combineert met bloederige ongelukken en hiermee tevergeefs probeert een algemene doelgroep aan te spreken. Het geweld haalt nooit de hilarische taferelen van een New Kids of Shaun of the Dead en neigt vaak meer naar een thriller. Alvorens dit weer de kop ingedrukt wordt door scheetgrappen. Tonaal saboteert de bungalowkomedie zich keer op keer, wat ervoor zorgt dat het moeilijk is om het eindresultaat aan te raden aan een bepaalde doelgroep.
Toch vallen er wel wat pluspunten te noemen. Naast het sterke thema over dromen waarmaken en de prima acteerprestaties zijn er meerdere kleine momentjes die bijzonder te noemen zijn. Zo confronteert het personage Ilona op een slimme manier de hoofdpersonen met de verloren tijd, nadat zij in die twintig jaar wel iets heeft klaargespeeld waar het vreemde drietal weinig bereikt heeft. Ook zorgt haar dochter als enige voor de echte harde lachmomenten met haar brutale en onverwacht volwassen reacties op haar omgeving. Maar zelfs met dit kleine wonder doorbreekt de film niet de minstens vijf keer hardop lachen-grens, waardoor Hallo Bungalow als komedie teleurstelt.
Zelfs al laat je het genrezoeken achterwege en probeer je de film enkel te zien als een alledaags verhaal over drie vrouwen met respectievelijk klapperende eierstokken, zangambities en studeerdrang die leren om te gaan met hun falen, blijft de film weinig opzienbarend. De kansen op dramatische catharsismomentjes worden net zo makkelijk verprutst doordat een plotse dood van een bijpersonage meer gebruikt wordt voor het plot dan voor persoonsontwikkeling. Bovendien is het enigszins poëtische einde nogal abrupt, voorafgegaan door een chaotische climax die wel alle persoonlijke ontwikkelpunten afvinkt maar qua vermaak en smaak de plank flink misslaat. Hoe leuk de hoofdrolspeelsters en het scenario in eerste instantie ook zijn, het zijn voornamelijk de tonale wisselingen die ervoor zorgen dat de dromen van de film zelf nooit waargemaakt worden.
