Regisseur Asghar Farhadi zette zich in 2011 internationaal op de kaart door een Oscar te winnen voor beste buitenlandse film met A Separation. Dit jaar kwam hij naar het Cannes Filmfestival met weer een drama in de relationele sfeer. Met ditmaal The Artist -actrice Bérénice Bejo in de hoofdrol waren de verwachtingen uiteraard hooggespannen.
De Iraanse Ahmed keert op verzoek van zijn vrouw Marie terug naar Frankrijk om hun scheidingspapieren te ondertekenen. Marie wil namelijk trouwen met haar nieuwe vriend Samir. Ze vraagt of Ahmed ook even met haar puberdochter Lucie wil praten, die probeert de relatie tussen Samir en Marie te saboteren. Arme Ahmed belandt hierdoor in een web van spanningen. Samir vindt het uiteraard pijnlijk dat de ex van zijn vriendin bij hen logeert, vooral omdat Marie's twee dochters nog steeds gek zijn op hun vroegere stiefvader. Samir heeft zelf ook een zoontje, die zijn eigen redenen heeft om moeite te hebben met de nieuwe gezinssituatie. Ook in deze familieverhouding wordt Ahmed onbedoeld meegesleept. Langzaamaan komen de oorzaken voor de spanningen naar voren en worden de redenen voor Ahmeds vertrek vier jaar daarvoor duidelijk.
Vanaf het moment dat Marie haar ex ophaalt bij het vliegveld word je als kijker in het verhaal gezogen. Dat komt met name omdat er geen achtergrondinformatie wordt verschaft. Uit de dialogen leidt je pas af wat hun verleden samen is en kom je achter de geheimen die alle personages voor elkaar hebben, welke grote invloed hebben op hun gemoedstoestand en gedrag. In de eerste helft is dit tergend langzaam opgebouwd. Pas in het tweede deel van de film krijg je steeds meer antwoorden wanneer de personages de confrontatie met elkaar aangaan, en daarmee de voelbaar dreigende spanning doorbreken.
Dat dit drama slaagt echt te raken, komt door het buitengewone spel van alle acteurs, inclusief de kinderen. Bérénice Bejo is prachtig als de vrouw die de wanhoop nabij is en slingert tussen totale passiviteit en hysterie. Geheel terecht won zij in Cannes voor haar prestatie de prijs voor beste actrice. Vooral in een scène waarin al haar emoties eindelijk tot een uitbarsting komen, bezorgt ze werkelijk een brok in de keel.
De emotionele achtbaan van Le Passé is ergens de kracht, maar ook een minpunt. Het onverwachte en gevoelige einde had iets meer moeten raken, alleen heb je als kijker al zoveel uitbarstingen en verrassingen voor de kiezen gekregen, dat je tegen die tijd emotioneel min of meer bent uitgeput. Waar het karakter van Ahmed het eerste uur de spil vormt, verdwijnt zijn belang het laatste half uur bijna geheel. Met een iets kortere speelduur dan de dikke twee uur, was Le Passé een werkelijke topfilm geweest. Toch zit het er nu dicht tegenaan en levert Farhadi een waardige opvolger.
