Regie: Alex Ranarivelo | Scenario: John Ducey | Cast: Christina Moore (Lisa), John Ducey (Tom), Lateefah Holder (Sharon), Sachin Bhatt (Assan), Violet McGraw), Matthew Glave (Grant), e.a. | Speelduur: 89 minuten | Jaar: 2022

Het is zomer en Lisa, columnist, kersthater en alleenstaande moeder, ontmoet Tom. De twee klikken snel genoeg om een relatie aan te gaan. Ineens is het december en leert Lisa dat haar geliefde een obsessie heeft met kerst. Hij heeft de weg naar kerst volgepland met gerelateerde activiteiten en festiviteiten. Lisa beseft zich dat zij en haar dochtertje hierdoor wel veel tijd met Tom kunnen doorbrengen, dus ze geeft het met plezier een kans. Tot de avond komt waarop Tom bekent dat hij nog in de Kerstman gelooft. Letterlijk.

I Believe in Santa gaat sterk van start. Lisa schrijft een artikel waarin ze betoogt dat de Amerikaanse Onafhankelijkheidsdag de beste viering is van het jaar. Nul kosten, nul verplichtingen, optimaal plezier. Veel beter dan bijvoorbeeld kerst, dat je tijd en inhoud van je portemonnee opslokt. Dit is oprecht een goed argument tegen kerst en daarmee ook wat origineler dan andere films waarin het hoofdpersonage er een hekel aan heeft omdat er als kind iets naars is gebeurd tijdens de feestdagen.

Alleen zie je aan de sets, cinematografie en mise-en-scène dat je naar een film met een laag budget kijkt. Geen sterrencast, geen topcrew. Dat is best jammer, want met een beter team had dit eigenlijk best een bioscoopfilm kunnen zijn. Het eerste wat je dan had geschrapt is de acteur die Tom speelt. Ja, die ziet er definitief uit als iemand die nog in sprookjes gelooft maar niet als een 'leading man'.

Wat blijkt? Die acteur is dezelfde persoon die eigenhandig het scenario voor deze film heeft geschreven. Aha, vandaar dat het om hem draait. Oké, vooruit. Hier moet je het mee doen, dus dan maar gewoon doorkijken. Begrijpelijk dat Lisa zich eigenlijk wel vermaakt, want alle bezigheden met haar dochter en nieuwe vriend zijn eigenlijk best gezellig. En zijn argumenten vóór kerst mogen er ook zijn: het hoeft niet om religie te gaan en zelfs niet eens om kerst, dit is simpelweg een maand waarin miljarden mensen elkaar voor de lol opzoeken en vermakelijke tradities navolgen.

En dan komt het punt waarop Tom deelt dat hij nog gelooft in de Kerstman, waarna het niveau langzaam begint te dalen. Want Tom is namelijk niet gewoon lekker geschift, nee, hij weet dondersgoed dat zijn standpunt van den zotte is. Al deze collectieve kerstgedachten wereldwijd bouwen een energie op die zich omzet in magie waarop de kerstman kan teren.

Waar kan je naartoe met zo'n uitvoering van een concept? Naar niks. Voor Lisa begint de lol er vanaf te gaan en voor de kijker ook. Al gauw keldert hun relatie, net als het plot. Er komt het verplichte nummertje van de breuk tussen het koppel. Je hebt niets tegen ze, maar om een of andere reden heb je niet het gevoel dat die twee voor elkaar bestemd zijn. Vrij bizar, want in het echte leven zijn deze twee acteurs met elkaar getrouwd.

Dit alles wordt gevolgd door een voorspelbaar einde. Alhoewel, je zag misschien niet aankomen dat het zo extreem zou uitpakken. En het onbenutte doch komische uitgangspunt van een volwassene die denkt dat de Kerstman echt is krijgt in de laatste tien minuten alsnog een religieus tintje. Net voor de aftiteling krijg je nog een laatste flauwe trap na.

Erg jammer allemaal. Als een grote filmstudio dit scenario had opgepakt gok ik dat de hele tweede helft flink op de schop was gegaan en er iets beters voor in de plaats zou zijn gekomen. Want de eerste helft is onverwacht goed; een verfrissende opzet en een andere manier om de kerstsfeer op te roepen. Maar nee, de film verzandt uiteindelijk in een rommeltje. Nota bene zo'n rommeltje dat je even vergeet dat het om kerstmis hoort te gaan.

I Believe in Santa is te zien bij Netflix.