Stel je voor dat je met je partner in de auto zit. Hij of zij let even niet op de weg, waardoor jullie geramd worden door een vrachtwagen. Jijzelf komt er ongeschonden vanaf, maar je partner overlijdt op de spoedafdeling van het ziekenhuis. Zou je compleet in paniek raken en niet meer weten wat te doen? Of zou je zoals Davis Mitchell in Demolition eerst maar eens een zakje snoep kopen? Dat het zakje in de machine blijft steken, vormt de aanleiding voor een langdurige briefwisseling met de secretaresse van de fabrikant van de automaat.
De nieuwste film van regisseur Jean-Marc Vallée die enkele jaren geleden nog Oscars won met Dallas Buyers Club begint op die absurde manier. Davis Mitchell is een absurd personage, een man die compleet de weg kwijtraakt als hij zijn vrouw verliest bij het eerder genoemde auto-ongeluk. Zij blijkt het anker te zijn geweest dat hem aan de gewone wereld geklonken hield. Davis werkt voor de investeringsbank van haar vader Phil en woonde samen met haar in een ultramodern ingericht huis. Het zijn allemaal dingen die niet bij hem passen, maar voort zijn gekomen uit zijn relatie met zijn vrouw.
Nu zij weg is, gaat Davis op zoek naar zijn identiteit. Daarbij neemt hij een goedbedoeld advies van schoonvader Phil iets te letterlijk. Die zegt namelijk dat je om iets te repareren, het eerst moet slopen. En dus zet Davis overal de sloop in: zijn werkzame leven, maar ook zijn huis moet eraan geloven. Tegelijk vormt de briefwisseling met secretaresse Karen Moreno aanleiding voor hernieuwd intiem contact. Karen blijkt in een moeizame relatie te verkeren met haar werkgever. Haar zoon Chris worstelt ondertussen met zijn seksuele identiteit en houdt er wat vrouwelijke trekjes op na.
Iedereen is dus op zoek naar zijn identiteit en de vragen die zij zich tijdens die zoektocht stellen krijgen bevredigende antwoorden. Op dit terrein weten regisseur Vallée en scenarioschrijver Bryan Sipe de genreconventies te ontwijken. Als het echter aankomt op momenten rond rouwverwerking, is dat wel anders. Op die momenten vervalt Demolition in clichématige zoetsappige scènes. Vooral het einde van de film, waarin sommige personages vrij geforceerd nader tot elkaar komen, valt op dit gebied tegen.
Gelukkig heeft Demolition meer dan voldoende humor om die gebreken te compenseren. Vooral Jake Gyllenhaals Davis komt bijzonder grappig uit de hoek. Sommige momenten, bijvoorbeeld wanneer hij op zijn werk zijn computer en de piepende toiletdeur uit elkaar draait, zijn erg amusant. Gyllenhaal speelt de rol bijzonder sterk, terwijl tegenspeelster Naomi Watts uitblinkt in onzekerheid. Haar personage lijkt niet genoeg uitgewerkt te zijn om echt veel mee te kunnen doen. Demolition is onderhoudend genoeg voor een positief oordeel, maar regisseur Vallée had sommige clichés nog wel iets gedurfder mogen slopen.
