Wanneer drie tienerjongens elkaar leren kennen bij antifascisme-rellen in het Rome van de jaren tachtig, ontstaat een vriendschap. Een vriendschap die onverwoestbaar lijkt in de vier decennia die volgen. Het zouden, afgaand op de filmtitel, de beste jaren moeten zijn. Toch gebeurt in die beste jaren van alles. Met de wereld, met Italië, met de vriendengroep. Oorlogen, echtscheidingen, sociale revoluties en geboortes, probeer het allemaal maar met genoeg samenhang in een verhaal van twee uur te krijgen. Het lukt regisseur Gabriele Muccino nauwelijks.
De drie vrienden krijgen in hun jeugd al snel gezelschap van een vierde, de beeldschone Gemma, die voor de drie als jongensboek-jeugdliefde de rode draad vormt door de achtbaan die het leven soms is. En alle vier komen ze erachter dat hard werken en goede intenties soms niet uitmaken als je de wind niet in de rug hebt. Het zou alleen geen Italiaanse zomerfilm zijn als niet iedere hobbel uiteindelijk overkomelijk lijkt en meestal blijkt.
Dat alle grote gebeurtenissen in het leven en de wereld amper meer zijn dan rimpels in deze film, is iets wat vanaf het eerste moment al opvalt. De door Riccardo in de openingsscène opgelopen schotwond blijkt weliswaar het startpunt van hun vriendschap, maar deze komt verder nauwelijks nog ter sprake. Sterker nog, het levert hem een grappige bijnaam op. Ook andere normaliter ingrijpende episodes, zoals langdurige werkloosheid, overmatig drugsgebruik of een hartverscheurend sterfgeval, passeren in rap tempo de revue. Deze vier mensen maken in veertig jaar een hoop mee, maar echt tijd om het de kijker ook te laten meemaken is er niet.
Muccino is echter nog niet klaar bij alleen het wedervaren van de vier. Ook perikelen op een mondiale schaal verdienen een plaats in de film. Soms op een organisch in het verhaal verweven manier, wanneer bijvoorbeeld Riccardo de politiek ingaat of Giulio een corruptierechtszaak wint. Maar even vaak ook geforceerd, zoals de scène waarin de aanslagen van 11 september worden gebruikt om de banale eenzaamheid van Paolo een podium te geven. Het resulteert in een montage van Italiaanse passie (geschreeuw op een bruiloft, geschreeuw in de rechtszaal, geschreeuw op kantoor) die je de eerste anderhalf uur maar nauwelijks houvast geeft of bij de strot grijpt.
Pas tijdens de absolute slotfase blijkt waar Muccino al die tijd naartoe wilde. Dan volgt met oudjaar een laatste apotheose. Eentje die hartverwarmend en samenbindend geweest zou zijn, ware het niet dat zij veel te laat komt en veel te veel van het goede is. Na de zoveelste ruzie, hereniging en echtscheiding kan zelfs een mooie afsluiter de film niet meer samenhouden. De mooiste jaren zijn tegen die tijd al zo overmatig volgepropt met mooie intenties en diepgaande emoties dat Gli Anni Più Belli uit zijn voegen is gebarsten.
