Halloween wordt niet gezien als de allereerste slasher, maar wel als de blauwdruk voor horrorfilms waarin tieners een voor een worden afgeslacht. De klassieker deed dat meteen heel sterk, onder andere door geen muzikale schrikmomenten in te zetten wanneer er niets aan de hand is. Een plots blaffende hond is prima, of een regenpijp die afbreekt en door het raam knalt. Muziek komt pas als het echte gevaar in aantocht is. Deze logische en effectieve regel gaat sindsdien vaker wel dan niet overboord. Zo herken je een slappe horror, zoals Tarot.
Haley en haar vriendengroep hebben een huisje gehuurd en vinden daar in de kelder een doosje met ongebruikelijke tarotkaarten. Haley weet daar als astroloog wel raad mee en geeft iedereen een persoonlijke lezing. Kort daarna sterft een van hen op een manier die verdacht veel lijkt op Haleys voorspelling. Hebben de jongeren een vloek over zichzelf uitgesproken?
Alle personages zijn extreem nietszeggend. De zwaarlijvige stoner Paxton is met die twee karakteristieken het meest opvallend. Een ander blinkt uit doordat hij geen moeite heeft met het eten van een chipje dat op de grond is gevallen. Het effect van deze oppervlakkigheid is dat het je koud laat dat deze mensen het loodje leggen.
Sterker nog: de scènes waarin ze individueel worden aangevallen zijn zo langgerekt dat je haast wenst dat ze zo snel mogelijk dood zijn. Eerst duikt een mysterieus figuur op met een lantaarn die verdwijnt zodra het doelwit zich omdraait om te kijken. Daarna worden ze belaagd door het figuur van hun unieke persoonlijke tarotkaart (gelukkig hadden ze alle zes een ander sterrenbeeld).
En dat duurt lang. Het enge figuur duikt op, verdwijnt weer, duikt weer op en verdwijnt weer. De makers zullen vast redeneren dat het een kat-en-muisspel is, maar het is goedkoop effectbejag. Tarot biedt nul komma niks nieuws. Zelfs de opzet is die van Final Destination: een groepje tieners krijgt een blik op hun lot en krijgt het daarna achter zich aan.
Best apart dat de film op een boek is gebaseerd. Daar valt over te vertellen dat het uit 1992 stamt, is uitgebracht onder een pseudoniem en over tieners gaat die sterven naar aanleiding van de horoscoop (overigens de titel van het boek) in de krant van hun middelbare school. Het duistere wezen met de lantaarn praat tegen ze. Het regisseurs- en schrijversduo heeft er dus flink de schaar in gezet. Gemoderniseerd, maar zeker niet verbeterd.
De enge figuren zijn op zich niet verkeerd ontworpen. Alles is grotendeels digitaal, maar het zijn wel lekker demonische koppen. Juist daarom is het niet eens nodig om ze uit het donker te laten opspringen. Makers Cohen en Halberg vertrouwen niet op de kracht hiervan en kiezen toch voor een reeks schrikmomenten waarbij simpelweg iets plots in beeld verschijnt, wat gepaard gaat met een harde knal muziek.
Tarot is zo'n typische Amerikaanse productie die alle opnames uitvoert in Europa, in dit geval Servië. Het is te zien, maar het stoort niet. Het is eerder vervelend dat er moeite is gestopt in het verfilmen van een scenario dat aan elkaar hangt van de clichés en volstrekt oninteressante personages. Dit is gemaakt met maar één doelgroep in gedachten: tieners die het genre nog niet (goed) kennen.
En eerlijk is eerlijk: hoe slecht de film ook is, Tarot is wel consistent en logisch binnen zijn eigen wereld. Hopelijk is dat jonge publiek wijs genoeg om te weten dat astrologie en kaarten lezen een hoop ouderwetse onzin is die tegenwoordig alleen nog bestaat om geld mee te verdienen. En dan niet in de zin van het gebruiken als thema voor een slappe griezelfilm.
