De Rolling Stones zijn wellicht bejaard maar zeker niet onbekend bij de huidige generatie. Toch weet vast niet iedereen dat de groep oorspronkelijk werd opgericht door medebandlid Brian Jones die eind jaren zestig al stierf, verdronken in zijn eigen zwembad wegens drank- en drugsgebruik. Deze documentaire vertelt zijn korte en wilde levensverhaal.
Voordat de film begint bij zijn jeugd is er een introductie over het belang van ouderschap en de verantwoordelijkheid hierin. Want Brian Jones heeft, volgens degenen die hem kenden, zijn leven lang geprobeerd zijn ouders trots te maken. Zelfs nadat zijn ouders hem als jonge knaap uit huis hadden gezet - dat doe je niet, zeker niet om de redenen die zij hadden (zijn haar was te lang, hij luisterde naar muziek die zijn vader niet leuk vond; gewoon een rebelse tiener). Dit komt terug, maar later volgt een moment waarop het 'toevallig' even niet benoemd wordt.
Nog voordat zijn tijd vóór de band aan bod komt, wil de documentaire graag even de toon zetten: Brian Jones was een lieve en emotionele jongen. Er wordt weliswaar gedeeld dat hij voor de lol zijn sigaret uitdrukte op andermans achterhoofd, maar daar bood hij later zijn excuses voor aan. De makers zijn duidelijk doof voor alle slechte woorden over Jones.
Dan gaat het eindelijk chronologisch verder. Het begint al lekker met mededelingen over Jones die vanaf zijn zestiende een patroon ontwikkelde van een vriendin hebben, haar zwanger maken en er vandoor gaan. Dit deed hij vijf keer op een rij. Deze lieverd was al rond zijn twintigste biologisch vader van vijf kinderen. Alles wordt nog steeds goedgepraat met het excuus dat hij naar liefde en een thuis snakte. Maar die had hij toch? Steeds werd hij opgenomen en geaccepteerd door zijn vriendin en haar familie.
Een oud interview met zo'n verlaten ex-vriendin-en-alleenstaande-moeder slaat de spijker op zijn kop: deze man kan niet liefhebben, hij kan alleen maar mensen gebruiken en ze vervolgens verlaten. Later zegt iemand dat Jones jaloers was op Mick Jagger omdat die zoveel aandacht kreeg van fans maar blind was voor het feit dat hij evenveel, zo niet meer, fanmail binnenkreeg. Waarom weigert de documentaire met zoveel bewijsmateriaal de waarheid onder ogen te zien?
Het verhaal is tot een bepaald punt niet oninteressant, maar overbekend. Het omvat de stereotiepe groei van een band: van niets naar klein, van klein naar groot en dan seks, drugs en rock 'n' roll. De hysterie van het publiek, dat is pas interessant om te zien. Deze Britse productie maakt zelfs gebruik van beeldmateriaal van het uit de hand gelopen concert in het Kurhaus. Choquerend hoe de jeugd schaamteloos de tent afbrak.
Een apart moment is wanneer een vrouw vertelt dat Jones haar aanspoorde om wat seksueler te zijn. Wederom wordt het gebracht als iets positiefs. Maar een hitsige jonge rocker die een vrouw aanspoort wat meer bloot te laten zien, komt meer in de buurt van grooming.
Het pijnlijkste moment, en de makers vermelden het droogjes tussen neus en lippen door, is wanneer zo'n ex-vriendin met haar jonge zoontje bij Jones aanklopt. Hij was rijk, zij had amper geld voor eten. Wat deed Jones? Hij kijkt uit het raam, wijst met zijn vinger en blijft net zo lang lachen tot moeder en zoontje vertrekken. En bedenk dan dat deze documentaire de slechte keuzes van Jones ophangt aan hoe gemeen zijn vader vroeger tegen hem was.
De trap na komt op het einde: Jones' vader heeft hem een brief geschreven waarin hij zijn excuses aanbiedt voor het feit dat hij zo'n slechte en strenge vader is geweest, en dat de uithuiszetting zijn grootste fout ooit was die hij nog steeds voelt. Als Brian Jones deze brief nooit had gelezen zou dat puur drama zijn en zou de documentaire dat vermelden. Maar ze zeggen er niets over. Dus de brief is gelezen, maar laten we het daar vooral niet over hebben.
De film is op erg rommelig. Een heel leven in anderhalf uur stoppen, dat kan zelfs niet bij iemand die slechts zevenentwintig werd. Maar het zijn vooral de oogkleppen en dovemansoren die er een mindere documentaire van maken. Vanzelfsprekend is het sneu dat iemand ten ondergaat aan drank en drugs en op zo'n jonge leeftijd sterft. Maar probeer niet zo makkelijk de schuld van iemands eigen keuzes af te schuiven op een ander. De zogenaamde charme klinkt eerder als het gedrag van een sociopaat met groot muzikaal talent.
