In 2017 gooide het Brits-Poolse regisseurskoppel Hugh Welchman en Dorota Kobiela hoge ogen met Loving Vincent, een virtuoze, handgeschilderde animatiefilm over het leven van Vincent van Gogh. Voor The Peasants, een verfilming van Wladyslaw Reymonts Nobelprijswinnende roman uit 1904, haalden ze opnieuw alles uit de kast. Het levert een film op die visueel erg fraai is, maar bijna onder zijn eigen gewicht bezwijkt.
Aan de hand van de vier seizoenen volgen we de levens van een aantal bewoners van Lipce, een eind negentiende-eeuwse gemeenschap waar nog volgens feodale wetten geleefd wordt. Centraal staat de levenslustige Jagna, een aantrekkelijke boerendochter die de hoofden van menig dorpsbewoner op hol weet te brengen. Zo ook dat van de tirannieke grootgrondbezitter Boryna, die kort geleden weduwnaar is geworden.
Janka voelt echter weinig voor een verstandshuwelijk en heeft een oogje op Boryna's zoon Antek, die hopeloos met zijn vader overhoop ligt en bovendien zelf een gezin heeft. Maar geld gaat boven hartstocht en Janka wordt door haar moeder uitgehuwelijkt aan Boryna. Janka is doodongelukkig, maar uiteraard kruipt het bloed waar het niet gaan kan, waarop een curieuze driehoeksverhouding ontstaat en een tragische geschiedenis zich ontvouwt.
Technisch is het allemaal minstens zo verbluffend als Loving Vincent. Met duizenden liters olieverf hebben meer dan honderd schilders van The Peasants één groot bewegend, romantisch schilderij weten te maken. De achtergronden zijn soms op het impressionistische af, terwijl de gezichtsuitdrukkingen dan weer bijna een fotorealistische kwaliteit hebben. Werkelijk duizelingwekkend zijn de dansscènes. Met de zwierigste toetsen word je over het doek geslingerd: film- en schilderkunst worden op onnavolgbare wijze vervlochten, al ligt een zekere overdaad ook op de loer.
Hoe trouw de film zich aan het boek houdt is alleen te zeggen als je het gelezen hebt, maar feit is dat The Peasants een tamelijk overvol verhaal is. Een dergelijk ambitieus verhaal met zoveel thema's en intriges in krap twee uur vertellen is geen sinecure en de film verliest na een poosje onvermijdelijk focus. Dat de film van een wervelende visuele schoonheid is, compenseert dat enerzijds, maar zorgt er anderzijds voor dat het geheel een nóg machtigere taart wordt.
