Amar Singh Chamkila opent dramatisch: Amar Singh 'Chamkila' stapt samen met zijn tweede vrouw Amarjot Kaur uit hun grijze auto, onder gejuich van een enthousiast wachtende menigte. De camera volgt Amarjot terwijl ze trots rechtop gaat staan en prompt een kogel tussen haar ogen krijgt. Ook Amar Singh wordt meedogenloos afgeslacht. Met dit begin trekt de gelijknamig Indiase biopic meteen de aandacht en laat deze een kleine twee en een half uur niet meer los.
Direct nadat Chamkila wordt neergeschoten, schiet de film met een noodvaart uit de startblokken. De begintitels worden vergezeld door een druk ensemble van verschillende ideeën. Mensen van binnen en buiten Chamkila's leven zingen een musicalnummer over Chamkila. Snel afwisselende abstracte shots en geanimeerde fragmenten strijden om visueel om aandacht, terwijl daartussenin beelden laten zien hoe Amar Singh in zijn jeugd voor het eerst werd blootgesteld aan de vulgaire teksten waar hij later beroemd mee zou worden. Én tegelijk pakken Chamkila's vrienden zijn lichaam op en nemen dat mee naar huis.
Na deze wervelende titelsequentie neemt het tempo flink af en blijft de film hangen op een aangenaam sukkeldrafje om het leven van Chamkila via flashbacks te vertellen. Verschillende mensen uit Chamkila's leven en carrière vertellen telkens over hun aandeel in het leven en de carrière van Chamkila. Ze spreken een paar zinnen uit, en dan springt de film naar het verleden om dat deel van Chamkila's leven te laten zien.
Tegelijkertijd gaat het verhaal in het heden nog wel door, aangezien er soms nieuwe mensen aankomen bij het huis waar Chamkila en zijn vrouw zijn opgebaard, en er ook een politieonderzoek gaande is. Hierdoor bevatten beide verhaallijnen spanning. Soms lijkt de film in het verleden tot een korte stop te komen, wanneer een verhaal van de ene persoon duidelijk afgelopen is en er een ander persoon nog moet beginnen, maar dan blijft door het vooruitzicht van de schietpartij de aandacht toch behouden.
De stukjes in het verleden volgen een zanger die bekend werd door de aanstootgevende teksten die hij schreef. Deze nadruk op de teksten wordt interessant gevisualiseerd. Tijdens Chamkila's optredens worden delen van de teksten namelijk heel groot in het beeld gemonteerd, met de aanstootgevende woorden in een andere kleur dan de rest, waardoor die nog meer nadruk krijgen. Ook als je geen Punjabi kan, komt het idee zo in ieder geval goed over.
Dit moedigt aan om ook tijdens de liedjes de ondertiteling te lezen en laat de vulgaire teksten zien in plaats van dat ze alleen bestempeld worden als 'vulgair'. Zo biedt de film ruimte voor interpretatie. In het begin van de film overstemmen de andere meningen en verhalen Chamkila's eigen insteek, maar de film is lang genoeg om dat recht te zetten en slaagt daar uiteindelijk ook in.
Amar Singh Chamkila is, zoals gezegd, een behoorlijk lange film, maar dat is voor een biografie niet eens zo verrassend. Waar deze film wel in verrast, is de behoorlijk grote hoeveelheid gebeurtenissen, thema's, zienswijzen en liedjes die het in deze tijd met zoveel details kan laten zien in vergelijking met andere (Westerse) biopics. Zo is deze film bijvoorbeeld slechts een kwartiertje langer dan Bryan Singers Bohemian Rhapsody, maar bevat het wel een veel uitgebreider omringend verhaal en biedt daarmee veel meer inzicht in de mensen naast de hoofdpersoon.
Gedurende sommige publieke momenten in Chamkila's verhaal, zoals zijn tweede trouwerij en zijn begrafenis, wordt er her en der een echte archieffoto tussen gemonteerd. Deze foto's laten zien hoeveel oog voor detail iedereen had, die heeft meegewerkt aan de film en hoeveel liefde erin gestopt is. Dit blijkt ook uit de montages, die stuk voor stuk origineel vormgegeven of geanimeerd zijn en telkens een vleugje levendig- en speelsheid in dit tragische verhaal aanbrengen. Hoewel deze film verschillende kanten belicht is het hiermee toch vooral een luide, liefdevolle en enthousiaste, maar toch ook genuanceerde viering van deze interessante en enerverende man.
Amar Singh Chamkila is te zien bij Netflix.
