Iedereen is wel ergens bang voor. In Northern Comfort zijn mensen bang om te vliegen. Om hun angst te overwinnen doen ze mee aan de cursus Fearless Flyers. Tijdens een reis naar IJsland vliegt de groep van ramp naar ramp. Elke scène is nog ongemakkelijker en tenenkrommender dan die ervoor. En de grappen die wel goed landen? Die zijn op het vliegveld achtergebleven.
Sarah wil haar vliegangst overwinnen, zodat ze naar Kaapverdië kan met haar nieuwe vriend Tom en zijn dochter. De andere leden van de eigenzinnige groep zijn Edward, een getraumatiseerde veteraan, Alfons en Coco, een verwaand influencerstel, en Charles, de onervaren leider van de cursus. De heenreis is een hele happening, maar hun terugvlucht naar Londen is negen uur vertraagd. De groep zit vast op het koude, besneeuwde IJsland en is op elkaar aangewezen.
Hierna valt er weinig plot te bekennen. De film lijkt meer op een sketchshow dan op een goed lopend verhaal. Desastreuze gebeurtenissen volgen elkaar op, zonder dat deze impact op het verhaal of de personages lijken te hebben. Van ontwikkeling of diepgang is geen sprake.
De grapjes zijn vaak gewoon niet leuk. De film loopt zich vast door steeds hetzelfde grapje te maken maar dan net op andere manieren. Het helpt ook niet dat de personages wandelende clichés zijn. Een control freak die leert loslaten voor haar nieuwe liefde is niet een revolutionair idee. Een influencerkoppel met een egoïstische vrouw wier leven alleen maar draait om het maken van sexy content en haar verlegen vriend hebben we inmiddels ook al vaker gezien. Bijvoorbeeld in Triangle of Sadness, waar deze film een flauwe kopie van is.
Simon Manyonda's acteerwerk als Charles die langzaam in een neerwaartse spiraal van paniek duikelt is een van de weinige lichtpuntjes. Manyonda weet als enige echt een volledig mens van zijn personage te maken. Een ander lichtpuntje is de weergave van stress en fobieën. Hoe dagelijkse dingen opeens onoverkomelijk en beangstigend zijn, wordt overtuigend neergezet.
Northern Comfort wil heel duidelijk net zo'n bijtende satire zijn als Triangle of Sadness, maar maakt de grapjes met onvoldoende toewijding. De boodschap is ook niet helemaal duidelijk. De regisseur vindt klaarblijkelijk dat er iets mis is met de mens en de maatschappij, maar wat precies? De film voelt meer als een eerste versie van een script dan een definitieve uitwerking.
