Regie: Jeff Malmberg, Morgan Neville | Speelduur: 93 minuten | Jaar: 2023

Bill Veeck komt eind jaren zeventig met een radicaal idee: honkbal moet leuk zijn. Om mensen naar zijn kwakkelende team te krijgen, de Chicago Cubs, gaat geen malle frats te ver: Circusdieren, buikdansers, een exploderend scoreboard en een kappersservice op de tribune. Maar wie grenzen opzoekt gaat er ook weleens overheen, en het is het lot van de lolbroek dat in vele slapeloze nachten te herleven. Ziedaar het verhaal van Mike Veeck, zoon van Bill en mede-bedenker van alle strapatsen. Die ziet zijn promotiestunt, 'Disco Demolition Night', uitmonden in een cocktail van haat, chaos en vernieling. Hij weet meteen: Mijn leven is voorbij.

De documentaire moet dan nog maar net beginnen, en vertelt het levensverhaal van iemand, naarstig op zoek naar een tweede kans om uit de schaduw van zijn vader te stappen en naam in de honkbalwereld op te bouwen. Als hij na een decennium van depressies en alcoholisme - heel vlug behandeld en begeleid door een stoer gitaarmuziekje - in de jaren negentig de draad oppakt in de onafhankelijke honkbaldivisie (de Mickey Mouse-league), blijkt hij nog niets aan excentriciteit en genialiteit te hebben ingeboet. Zo bouwt hij uit het niets weer op wat hij heeft afgebroken, en geeft zo niet alleen een tweede kans aan zichzelf, maar ook aan anderen in de gemeenschap.

Het is een verhaal met vaderschap en wederopstanding als thematiek en er was net zo goed een heel emotioneel-poëtisch verhaal uit te boetseren. In plaats daarvan imiteert de documentaire echter Mike Veeck zelf: Alles moet vooral heel gaaf zijn. Aan het eind van elke vierde maat is er een leuk maar voorspelbaar grapje en bij de eerste de beste stilte speelt er een bluesrocknummer. Ook wordt de chronologie bijgehouden door in inningen te rekenen. Erger wordt het, als besloten wordt om acteur Charlie Day (net klaar met het inspreken van Luigi in The Super Mario Bros. Movie) een jonge Mike te laten spelen in een paar volstrekt onnodige scenes. Soms zitten deze tussenstukjes de emotionele momenten zelfs in de weg, bijvoorbeeld bij de diagnose van Mike's dochtertje.

Daar komt bij dat, als het om de waarheid gaat, de documentaire af en toe probeert een honk te stelen. Zo wordt ten onrechte gesuggereerd dat Mike Veeck de skybox heeft uitgevonden. Er wordt ook wel erg luchtig omgegaan met het feit dat de hoofdpersoon een afwezige alcoholistische vader was die zijn eerste zoon 'nachttrein' noemt. Het feit dat hij niet het voortschrijdend inzicht had om de racistische en homofobe ondertonen van de Disco-verbranding te herkennen, wordt hem snel vergeven. Hierbij wordt weggelaten dat hij in 2009 nog jolig het jubileum van zijn zelfverklaarde fout vierde, door bij een promotie-stunt CD's van Justin Bieber en Miley Cyrus te verbranden.

Zo is The Saint of Second Chances vooral een portret van het leven van Mike Veeck; een onverbeterlijke maniak die tussen al het gerommel en gedwaal door, uiteindelijk op zijn pootjes belandt en bedoeld dan wel onbedoeld ook veel goeds doet voor de mensen om hen heen. Dat is al met al best een leuke zit, maar de makers hadden ook af en toe een kritische vraag op hem af mogen vuren. De meeste lolbroeken liggen te woelen onder een verzwaarde deken van de grappen die fout zijn gegaan. Mike Veeck slaapt waarschijnlijk als een roosje.

The Saint of Second Chances is te zien bij Netflix.