Vijf losstaande verhalen over diverse mensen tijdens een paar dagen in Barcelona: een vrouw maakt van een onschuldig burenbezoek per ongeluk een setting alsof ze een affaire heeft, een koppel regelt een date voor hun vriend met een vrouw die een geheim blijkt te hebben, drie acterende vriendinnen roddelen over elkaar tijdens een auditie, een man leert dat zijn vriendin hem wil dumpen en probeert haar te laten voelen zoals hij zich voelt, en een man ontdekt dat zijn vrouw op de hoogte is van zijn overspel twee jaar geleden.
De volgorde voelt willekeurig, want het gaat niet van het minst interessante naar het leukste verhaal. Het eerste heeft wel de flauwste opzet. De vrouw heeft duidelijk gevoelens voor haar buurman, maar die komt langs om te kijken of haar hondje misschien in een doorn is getrapt. Wanneer haar vriend onverwacht eerder thuiskomt, duwt ze de buurman in de badkamer en werkt zichzelf in de nesten. Wat een humor.
Het thema is zaken waar je beter je mond over kunt houden. Dat is bijzonder fantasieloos uitgewerkt, want in vier van de vijf verhalen is vreemdgaan het onderwerp. Proberen de schrijver en de regisseur hun partners hier iets duidelijk te maken of zijn ze simpelweg niet creatief genoeg? Het verhaal dat hier het meest mee doet is dat van de man die zijn vriendin een koekje van eigen deeg wil geven.
Hij luistert haar per ongeluk af en hoort haar zeggen dat ze met een ander gezoend heeft en dat ze haar huidige vriend gaat dumpen. Hij verzint een verhaal over dat hij tijdens zijn relatie heeft aangepapt met zijn ex-vrouw omdat beiden weer gevoelens voor elkaar hebben. Dat maakt de meid boos, en dit raakt iets: ze wordt boos dat haar vriend iets heeft gedaan wat eigenlijk haar misstap was - en hij weet dit. Interessante gedachte.
De overgang van het eerste verhaal naar het tweede verhaal is vloeiend. Een personage steekt over - vrij lomp, want er komt een taxi aan en daar kijkt hij niet eens naar. Die taxi rijdt door en het personage voor het volgend verhaal stapt uit en we volgen nu hem. Ook daar was de verbeelding snel uitgeput, want vanaf dan eindigt elk verhaaltje met een fade-out.
Het enige plot dat niet over vreemdgaan gaat mag zich evengoed schamen. Een man is nog niet helemaal over de breuk met zijn ex heen. Een koppel met wie hij bevriend is, merkt op dat een vrouw in een café zit te flirten met de man. Ze plannen de rest van de dag zo dat hun vriend met liefdesverdriet een date zal krijgen met die vrouw. Dat lukt, maar wat blijkt? Ze heeft een geslachtsoperatie achter de rug en blijkt vroeger een man te zijn geweest. Wat een
dijenkletser.
De makers proberen zichzelf als modern en open-minded neer te zetten door de vrouw te laten zeggen dat dit een non-issue is en dat hij zich moet schamen dat hij er zo'n ding van maakt. Als het geen ding is, waarom is het dan het onderwerp van een kort verhaal? Het is niet erg van deze tijd om dit onderwerp op deze manier te behandelen, als een grap, een komisch bedoelde wending.
Tenminste, in Nederland. Spaanse recensenten schrijven dat dit zo grappig en vooral herkenbaar is. Bijna iedereen rookt, bijna iedereen gaat vreemd en die ene die dat niet doet is bevriend met een deels transfobisch koppel dat zeer opdringerig eist dat hij wat van hun cocaïne moet snuiven om, ahum, te kalmeren.
De verhalen zijn niet alleen flauw en oppervlakkig, maar ook nog eens enorm saai. Het zijn alleen maar gesprekken die weinig energie bevatten, en alles is rechttoe rechtaan in beeld gebracht; cinematografie van een soapserie. Een sporadisch straatbeeld van Barcelona (en gelukkig niet het toeristische deel van de stad) is op visueel gebied het enige wat charmant genoemd kan worden. Het beste is de titel, maar die heeft niet door hoe ironisch accuraat die is.
