Na een uitstap naar een ander taalgebied en genre met sciencefictionfilm High Life is Claire Denis weer even terug in Frankrijk met een 'simpel' drama. De vaste actrice uit haar vorige films, Juliette Binoche, speelt Sara. Ze is dolgelukkig met Jean, maar had daarvoor iets met Jeans beste vriend, François. Als François terugkeert en Sara met hem geconfronteerd wordt, blijkt haar relatie niet zo robuust als gedacht. Als François zich weer een weg baant in het leven van Jean leidt dat tot een snijdende spanning tussen de drie waarbij de vraag is wie er aan het langste eind zal trekken.
Denis staat bekend om haar kritische standpunt ten opzichte van de machtsverhouding tussen westerse en niet-westerse samenlevingen. Ze becommentarieert het koloniale verleden en belicht hoe haar personages zich daartoe verhouden. Ook in Avec Amour et Acharnement komt dit terug, maar op een minder genuanceerde wijze. Sara heeft een radioprogramma waarin ze mensen aan het woord laat die kunnen vertellen over wat voor rol racisme speelt in de hedendaagse Franse samenleving. Zo spreekt bijvoorbeeld iemand die de belangrijke denker Frantz Fanon aanhaalt. Op deze manier de kwesties van ongelijkheid aansnijden, is wat onelegant voor Denis' doen.
De zoon van Jean heeft een bruinere huidskleur. Vincent Lindon, in de rol van vader, gaat op een zeker moment de dialoog met hem aan over het verwachtingspatroon van de wereld waarbij ook huidskleur een belangrijke rol speelt. Waar Denis normaal gesproken vooral vragen opwerpt zonder daar al te veel woorden aan vuil te maken, worden zaken hier flink geëxpliciteerd. Dat maakt het meer rechtdoorzee, maar ook minder uitdagend.
Die uitdaging is wel te vinden in het spel van de acteurs en de verhoudingen van de personages tot elkaar. Het is soms lastig te achterhalen wat hun intenties zijn, zeker omdat ze elkaar onderling verschillende dingen vertellen. Hun daden komen niet altijd overeen met hun woorden. Juist dat maakt deze complexe driehoeksverhouding erg interessant. De kijker blijft raden naar waar het heengaat en kan niet zomaar alles doorgronden. Dat heeft ook een mindere kant. Af en toe wisselt Sara wel heel erg van houding, waardoor ze overkomt als speelbal van het script.
Omdat het zo lastig is een peil te trekken op de personages, bouwt er ook een zekere spanning en een gevoel van onheil op. Wie zal wie pijn doen, wanneer gaat alles echt op de spits gedreven worden? Hoe ver gaan dingen uit de hand lopen? Denis brengt het tot een einde dat niet iedereen zal bekoren, maar in ieder geval wel weet te verrassen.
