Regie: Mark Raso | Scenario: Joseph Raso en Mark Raso | Cast: Gina Rodriguez (Jill), Ariana Greenblatt (Matilda), Lucius Hoyos (Noah), Shamier Anderson (Dodge), Jennifer Jason Leigh (Dr. Murphy), Finn Jones (Brian), Frances Fisher (Doris), Gil Bellows (Dr. Katz), Barry Pepper (pastoor), e.a. | Speelduur: 96 minuten | Jaar: 2021

Er is een flits, en daarmee is alles anders. Auto's volgepropt met elektronica rijden niet meer, net zoals alle andere apparaten op stroom, maar ook mensen zijn niet meer wat ze waren. En eigenlijk is met hen het tegenovergestelde aan de hand: ze staan permanent aan. In Awake verliest de hele mensheid de mogelijkheid om te slapen. Alleen de kleine Matilda lukt het nog, en dat maakt haar een doelwit. Moeder Jill doet er alles aan om haar en oudere broer Noah te beschermen, terwijl de wereld in rap tempo waanzinnig wordt.

Niet slapen betekent niet opladen. Onze hersenen zwellen op, ons inschattingsvermogen zakt weg en we krijgen waanbeelden. Het is best een sterke premisse om de mensheid te laten doordraaien, zonder dat er zombies of een nucleaire holocaust aan te pas komen. Awake lijkt een variant van films zoals Bird Box en A Quiet Place, maar nu kijken we mee hoe de wereld nog ten onder aan het gaan is. Want behalve dat we doordraaien, zit er nog een vrij rappe, fysieke tijdklok op een situatie waarin we niet kunnen slapen. We sterven.

Matilda zou zomaar eens de hoop voor de mensheid kunnen betekenen, maar moeder Jill vertrouwt niemand. En hoe meer mensen hun zinnen verliezen, hoe duidelijker wordt waarom. Overal breken rellen uit, godsdienstwaanzinnigen willen Matilda offeren, en is de wetenschap niet ook hoe langer hoe wanhopiger aan het worden? Awake heeft heel veel potentieel gevaar om mee te werken en verspilt ook zeker geen tijd om dit gezin in een hoop moeilijkheden te storten. Maar in dat laatste zit misschien ook wel het zwaktepunt van de film.

Awake lijkt onaf. Er lijken hele stukken verhaal en motivatie weg te zijn gelaten om deze figuren maar zo veel mogelijk in onmogelijke situaties te dumpen. Dat levert af en toe aardig spannende scènes op, maar vaker bekruipt je het gevoel dat er stappen zijn overgeslagen. Alsof alleen de cruciale scènes voor het totaalplaatje zijn gedraaid, maar dat het budget opraakte voor de leuke details die er een genietbare film en een volledig verhaal van hadden moeten maken.

Een goed voorbeeld is dat het voelt alsof je naar de tweede dag sinds het incident zit te kijken, wanneer Jill in een onhandige dialoog pardoes het bommetje dropt dat ze al vier dagen niet geslapen heeft. Het tempo maakt soms vreemde sprongen, want even later zegt een makkelijk te vergeten bijpersonage dat ze op dag zes zijn. Tijdbesef is ver te zoeken.

Awake werkt misschien als je toch geen zin hebt om over dat soort zaken na te denken. De film doet toch geen poging om heel duidelijk uit te leggen wat er aan de hand is. Het is makkelijker als je alles over je heen laat komen. Het vreemde is dat de film wel een vrij sterk en duidelijk gekozen uiterlijk heeft, waardoor je makkelijk de fout maakt dat je naar een goede film zit te kijken. Misschien was een beter script een uitkomst geweest, of meer geld om het verhaal beter uit te diepen. Nu valt Awake helaas in de put der vergetelheid.

Awake is te zien bij Netflix.