Regie: Robert Machoian | Scenario: Robert Machoian | Cast: Clayne Crawford (David), Chris Coy (Derek), Sepideh Moafi (Nikki), Avery Pizzuto (Jess), e.a. | Speelduur: 85 minuten | Jaar: 2020

David ligt in een scheiding. In welke fase van de scheiding hij en zijn aanstaande ex zich bevinden is hem niet helemaal duidelijk. Hij lijkt ook niet degene te zijn die dat bepaalt. Ze hebben afgesproken dat het in elk geval een fase is waarin ze ook met anderen kunnen afspreken. Mogen afspreken. David kan het nog niet, hij ziet vooral nog toekomst als vader van zijn vier kinderen en als liefhebbende echtgenoot. Dat een andere man in zijn huis is terwijl hij bij zijn vader is ingetrokken, blijkt voor hem onmogelijk te verkroppen.

Regisseur en scenarist Robert Machoian geeft deze pijn van David feilloos weer. Ergens op het Amerikaanse platteland zien we David eindeloos met zijn ziel onder zijn arm de banaliteit van alledag ondergaan. Een chocoladereep meenemen voor zijn vader, een opruimklusje voor een buurtbewoner, de kinderen van school halen in zijn pick-uptruck, alles krijgt van Machoian de ruimte. In die ruimte welt vervolgens onvermijdelijk de pijn van zijn situatie op. Bij ieder onderdeel van zijn eenvoudige leven wordt hij geconfronteerd met de veranderde situatie, met de moeder van zijn kinderen of met haar nieuwe minnaar.

Die ruimte creëert Machoian door lange shots, in klassieke vierkante kaders. Shots waarvan de achtergrond vaak ineens de voorgrond blijkt en het onbelangrijke belangrijk. In die ruimte bloeit niet alleen het verhaal op, ook de acteerprestaties van zowel het wankelende echtpaar als hun kroost floreren. De chemie is ontegenzeggelijk, wat de pijn alleen nog maar voelbaarder maakt. Ook de wrijving die door de echtelijke perikelen tussen vader en kinderen ontstaat wordt haast tastbaar, ondanks de soms geringe leeftijd van de acteurs.

Meer gebeurt er alleen niet. En dat is doodzonde. Al deze veelbelovende facetten tonen eigenlijk niets anders dan een momentopname uit het leven van een bebaarde Amerikaanse plattelander. Hoe mooi ook, hoe echt en oprecht weergegeven, het wordt geen moment duidelijk of het ergens naartoe wil of naartoe moet. Of waarom Machoian vindt dat juist deze pijn het verdient om zo uitgebreid belicht te worden. Eigenlijk is The Killing of Two Lovers qua thema en diepgang een korte film, maar dan van bijna anderhalf uur lang.

De film blinkt uit in het tonen van rust en het vertellen van het verhaal in een shot, maar het niet kunnen vertellen van een groter of dynamischer verhaal breekt The Killing of Two Lovers uiteindelijk op. De gunfactor is aanwezig, het is een film waarvan je zou willen dat hij beklijft. Je wenst dat de gevoelige bestanddelen, ondanks hun vluchtigheid, de film een niet te negeren zwaarte meegeven. Maar helaas is het uiteindelijk nauwelijks meer dan veelbelovend mooi weergegeven banaliteit, niet boeiender of indringender dan je eigen leven.

The Killing of Two Lovers is te zien bij Picl.