Regie: Johannes Hogerbrink | Scenario: Thomas van der Ree | Cast: Frans Bromet (stem van Chayka), Maurice van der Hurk (vlieginstructeur), Ernst de Jong (journalist), e.a. | Speelduur: 75 minuten | Jaar: 2019

Johannes Hogerbrink brengt in zijn eerste lange documentaire zijn drie grootste passies - honden, vliegen en rare films maken - samen. In De Vliegende Hond blijkt hij vooral in dat laatste te slagen.

Johannes is een kunstenaar met een droom. Hij wil zijn hond Chayka laten vliegen. De Duitse uitvinder Otto Lilienthal, die zweefvliegtuigen ontwierp, en de Russische ruimtehond Laila zijn zijn belangrijkste inspiratiebronnen. Johannes wil Chayka niet enkel uit eigenbelang de lucht in sturen. Hij is er namelijk heilig van overtuigd dat vliegen Chayka helpt bij het overwinnen van het trauma dat hij heeft overgehouden aan zijn tijd als straathond in Bosnië.

De aanleiding voor de documentaire is al net zo merkwaardig als de film zelf. Johannes heeft een vriendin in Rusland die hij onderhoudt en naar Nederland probeert te halen. Omdat het bouwen van een vliegmachine voor je hond niet direct een goed salaris oplevert, besluit de optimistische kunstenaar een film over het proces te maken. Je vraagt je af hoe graag hij zijn geliefde bij zich wil hebben.

Het is bijzonder om te zien hoever Johannes gaat om zijn ambitieuze droom waar te maken, hoe absurd die voor de buitenwereld ook mag lijken. Toch kun je je twijfels hebben bij hoe verantwoord zijn plan is ten opzichte van het welzijn van de hond. In de documentaire worden deze twijfels pas aan het einde écht uitgesproken, wat als mosterd na de maaltijd voelt. Heeft nu werkelijk niemand eerder een stokje voor dit idee willen steken? Een kritischere insteek had de film bovendien interessanter en spannender gemaakt.

Wat Chayka zelf van dit gedoe vind, kom je via de voice-over te weten. Hier zit enige zelfreflectie van Johannes in verwerkt, maar deze toevoeging is vooral grappig bedoeld. De scènes waarin de hond zijn stem laat horen doen echter vooral denken aan de natuurseries die begeleid worden door de stem van André van Duin. Het is wel geestig, maar het maakt zowel de situatie als de film een beetje sneu.

De Vliegende Hond laat je continu twijfelen of je kijkt naar een verslag van wat echt gebeurd is of dat de acties vooral in scène zijn gezet. De film overtuigt vaker niet dan wel en dat komt niet alleen door Johannes' unieke plan. Johannes en vlieginstructeur Maurice doen af en toe een poging tot acteren, waarin ze niet bepaald slagen.

Een rare film, zo zou je De Vliegende Hond kunnen omschrijven. Hoe bizar Johannes' ideeën en gedachtes ook zijn, hij gelooft wel in zijn droom. In dat opzicht kun je hem als voorbeeld zien voor mensen die niet hun dromen durven na te jagen. Aan de andere kant is er ook niks mis om met beide benen op de grond te blijven staan.


De Vliegende Hond is vanaf 28 mei te zien bij Picl.