Regie: Martín Rosete | Scenario: Martín Rosete en Rafa Russo | Cast: Bruce Dern (Claude), Caroline Silhol (Lilian), Brian Cox (Shane), Serena Kennedy (Tania), Sienna Guillory (Selma), e.a. | Speelduur: 88 minuten | Jaar: 2019

Wie aan Bruce Dern denkt, denkt aan zijn glansrol in Nebraska. Aan het einde van dit ontroerende drama rijdt zijn personage - de oude mopperkont Woody Grant - in een glimmende pick-uptruck door de hoofdstraat van zijn geboorteplaatsje. Dat doet hij niet om een stille aanbidster aan de zijkant van de weg te imponeren, maar om zijn menselijke waardigheid te herwinnen. Je zou kunnen beweren dat de romantische komedie Remember Me deze twee zaken juist omkeert: de liefde is hier belangrijker dan de menselijke waardigheid.

Claude is typisch zo'n figuur die alleen door de onverbeterlijke Bruce Dern gespeeld kan worden: een nukkige, alleenstaande, bejaarde man, die het gevoel heeft dat alles en iedereen in zijn omgeving aan hem voorbijgaat. Hij is recensent, maar bij de krant staat eigenlijk niemand meer te springen om zijn stukjes over Duitse kunstenaars. De redacteurs moffelen zijn schrijfsels liever snel weg in de digitale bijlage die geen hond leest. Zie daar de speling van het lot: op een tablet komt Claude per toeval een artikel tegen, waarin vermeld staat dat Lilian, zijn jeugdliefde, in een verzorgingstehuis is opgenomen vanwege Alzheimer.

Amoureuze gevoelens blijken hardnekkig, zelfs op hoge leeftijd. Claude besluit om te doen alsof hij ook aan de slopende hersenziekte lijdt. Het is de enige manier om in het tehuis een kamer op dezelfde afdeling als Lilian te krijgen. De infiltratiemissie loopt aardig gesmeerd en binnen een mum van tijd zitten de twee samen op een bankje in de tuin. Maar dan?

Dat Alzheimer geen onderwerp is om de spot mee te drijven, beseffen de makers van Remember Me heel goed. Eigenlijk komen de meeste grapjes uit een totaal andere hoek, en hebben die niets met de betreffende ziekte te maken. Maar zelfs als er wél een poging wordt gedaan om wat humor uit dit gegeven te persen, blijft het allemaal vrij tam. Een man strooit herhaaldelijk een grote hoeveelheid zout op zijn eten, soit.

Het is eigenlijk best ironisch dat een romantische komedie over Alzheimer op de meest cruciale momenten zelf de regels van het medium film vergeet. Remember Me is een soort The Notebook, maar dan zonder al die fijne, liefdevolle flashbackscènes die nodig zijn om het geheugen op te frissen en het hart te verwarmen. In plaats van beelden krijgen we dus woorden, woorden en nog eens woorden. Claude en Lilian hebben het maar druk met hun brieven. Een enkele keer krijgen we dan toch nog een visuele glimp op hun verleden, maar die scènes brengen helemaal niets nieuws aan het licht. Een film die gemaakt is voor de - eh - vergetelheid.


Remember Me is nu te huur bij Pathé Thuis.