Aan The Possession of Hannah Grace ligt een aardig idee ten grondslag: een (mislukt) exorcisme vormt niet het einde, maar juist het begin van alle ellende. Na een uit de hand gelopen sessie met crucifixen en wijwater sterft het tienermeisje Hannah Grace. Haar stoffelijk overschot wordt drie maanden later overgebracht naar een mortuarium in Boston, waar de tl-verlichting begint te knipperen en het computersysteem er spontaan mee uitscheidt. Ook wie de duiveluitdrijvingsklassieker The Exorcist van William Friedkin niet gezien heeft, weet dat daar vroeg of laat gedonder van zal komen.
Het mortuarium leent zich als setting uitstekend voor een 'high concept'-film. Met andere woorden: een film die zich volledig afspeelt in een (bij voorkeur) afgesloten ruimte, met een beperkt aantal personages, die een eenduidig probleem moeten zien op te lossen. De kunst is om met heel weinig middelen zo veel mogelijk spanning op te wekken. Dat lukt de makers van The Possession of Hannah Grace slechts op spaarzame momenten - bijvoorbeeld wanneer het lijk van Hannah Grace als een soort demonische spin in het donker over de grauwe betonmuren kruipt. Vermakelijk, maar eigenlijk ook niet meer dan dat. Jaarlijks verschijnen meerdere films in de bioscoop waarin dit soort horrorclichés de revue passeren.
The Possession of Hannah Grace wil méér zijn dan gewoon een 'high concept'-film of een spannende duiveluitdrijvingshorror en dat is jammer. Brian Sieve probeert met zijn scenario verwarring bij de kijker te zaaien door een hoofdpersonage te introduceren dat met een trauma kampt. Deze ex-politieagent heet Megan en is sinds de dood van haar collega verslaafd geraakt aan de pillen en drank. Om haar demonen op een andere manier te bestrijden, maakt ze de meest domme en onlogische keuze ooit: ze solliciteert op de functie van nachtwaker in het mortuarium - een baan die volgens de hoofdarts van het ziekenhuis enorm veel vraagt van haar mentale weerbaarheid. Moeten we nou serieus geloven dat alles wat Megan hier meemaakt verband houdt met haar afkickverschijnselen?
Als dat zo is, dan onderschatten de makers de intelligentie van de kijker wel heel erg. Het scenario is te plat om zulke psychologische diepgang geloofwaardig over te brengen. De duivelse praktijken uit de openingsscène en de latere komst van een 'mysterieuze' indringer - de oplettende kijker heeft allang in de smiezen wie deze figuur is - bieden helemaal geen ruimte voor twijfel over de waarachtigheid van de gebeurtenissen. Het gevolg is dat de verveling toeslaat. Terwijl het publiek allang weet hoe de vork in de steel zit, tasten de bordkartonnen personages nog een lange tijd in het duister.
Ironisch genoeg is het personage dat het meest tot 'leven' komt de dode Hannah Grace zelf. Het lijk is een fraaie creatie van de make-upafdeling. Overal op haar lichaam zijn brandplekken en snijwonden aangebracht, wat in combinatie met haar kille blik en ijsblauwe oog een griezelig effect heeft. Actrice Kirby Johnson verleent haar personage (met wat hulp van de CGI-tovenaars) van een bijpassend enge motoriek. Terwijl de helleploert de achtervolging op haar slachtoffers inzet, wringt haar lichaam zich in allerlei onnatuurlijke poses en kraken haar botten aan alle kanten.
Overigens mogen de Nederlandse tintjes niet onbenoemd blijven. Regisseur Diederik van Rooijen (bekend van de speelfilms Daglicht en Taped) levert met The Possession of Hannah Grace zijn eerste Hollywoodfilm af, maar het is de vraag of deze productie voor hem deuren in het Amerikaanse filmlandschap zal openen. Als filmmaker denkt Van Rooijen sterk vanuit spannende situaties (voor voorbeelden: zie de succesvolle misdaadserie Penoza!) en dat maakt hem bij uitstek geschikt voor het regisseren van een horrorfilm. Het is alleen jammer dat hij niet de beschikking heeft over een sterker script en dito acteursensemble. Uitzondering is de Nederlandse acteur Gijs Scholten van Aschat, die in een kleine bijrol als priester mag opdraven en de twijfelachtige eer heeft om op de meest bloederige manier te sterven.
Lees ook het interview met regisseur Diederik van Rooijen.
