No Country for Old Men en Roemeense New Wave zijn de inspiratie voor de debuutfilm van Bogdan Mirica. Hij opent Câini (Dogs) met een onheilspellend shot over een bubbelende poel water waar plots een verschrompelde voet boven komt drijven. Terwijl de neerslachtige lokale politiechef zich erover buigt, maakt de naïeve Roman zijn entree. Hij heeft een landgoed geërfd van zijn mysterieuze grootvader en komt deze maar al te graag verkopen voor een grote zak geld. Er zijn echter betrokken partijen die hier geen toekomst in zien.
Geheel in het teken van Roemeense New Wave is het verhaal op en top minimalistisch. Dialogen maken plaats voor poëtische beelden en langgerekte Roemeense vergezichten. Mirica brengt de Balkan prachtig in beeld en spreekt tegelijkertijd een opbouwend omineus gevoel aan. Het sinistere toontje wordt benadrukt door ogenschijnlijk kleine details, zoals een hond die luistert naar de naam Politie. Evenzo door frappante beelden, bijvoorbeeld de politiechef die op zijn gemak dineert en kort daarna aan diezelfde eettafel de gevonden voet uit zijn zompige schoenomhulsel pelt. Ook het uiterst geringe gebruik van muziek zorgt voor een akelig toontje, zo dient een vuistgevecht buiten beeld plots als soundtrack voor een enerverend gesprek tussen twee hoofdpersonen.
Mirica mikt op een soort visueel crescendo, waarbij de rustige en uiterst langzame camerashots vol kleine details gaandeweg aanzwellen in kortere doelmatige scenes. Hier en daar een kort salvo beestachtig geweld en uiteindelijk een brute climax die juist zoveel mogelijk gruwelijke details weglaat, die moeten we zelf ontwaren uit de nasleep. Het werkt allemaal toe naar een mooie en rauwe conclusie, maar helaas laat deze te lang op zich wachten. Enerzijds zorgt al die druilerige opbouw voor een krachtig einde, het verhaal is echter zo flinterdun en heeft zo lang kunnen broeien in je hersencellen, dat de conclusie onvermijdelijk en voorspelbaar wordt. Dat er duidelijke gelijkenissen zijn naar het oeuvre van Joel en Ethan Coen helpt ook zeker niet.
Dat neemt niet weg dat er boeiende thema's spelen, Mirica biedt een bijzondere blik op drie mannen die het gevecht aangaan zonder een duidelijk aanwijsbare reden. Roman is een onbevangen stadsman die verwikkeld raakt in iets dat hem te boven gaat, de politiechef is een cynische held en Samir blijkt een imponerende man die geniet van zijn vrijheid. Alle drie hebben ze weinig concrete redenen om te doen wat ze doen, en ruim de keuze om weg te lopen. Echter hebben ze allen tevens een soort obsessie met controle over hun eigen lot. Een mooi thema dat bijna zonder woorden overgebracht wordt in een mooie tweede helft, maar enigszins vertroebeld door een ietwat omslachtige eerste helft. Net als Roman heeft Mirica iets te veel hooi op de vork genomen en hebben grote namen voor hem al succes geboekt. Desalniettemin is Câini een prima debuutfilm met een bijzondere toon en sterke cinematografie als grootste goed.
