Een viertal speelt op Curaçao een spelletje domino om vrouwenschoenen, terwijl de jonge Ostrik Fiel toekijkt. Langzaamaan leren we iedere speler kennen, hoe ze in het leven staan - en in zekere zin hoe ze een deel van de bevolking representeren - en waarom ze op hun specifieke manier het spel spelen. Alle vier spelers hebben echter ook iets te verbergen en gaandeweg ontrafelt zich een web van bedrog. Het is een mooie en simpele opzet met potentie voor allerlei diepere lagen. Toch komt het maar moeilijk tot uiting in Dubbelspel, gebaseerd op het gelijknamige boek van Frank Martinus Arion.
De film is opgesplitst in twee tijdlijnen: Ostrik Fiel die als nette Nederlandse zakenman terugkeert naar Curaçao en de jonge Ostrik die in flashbacks een toeschouwer is van het dominospel. Het is geen verkeerde opzet, het geeft zowel een moderne blik als een romantische herinnering van het eilandleven. Toch weten de twee verhaallijnen elkaar niet te verrijken, dankzij een omslachtig script dat slordig heen en weer springt tussen de jonge en oudere Ostrik. Het dominospel en middelpunt van de film wordt tevens slecht opgezet en langdurig ontweken met meanderende subverhaallijnen. Dubbelspel lijkt dan ook voor een lange tijd nergens echt heen te gaan.
De vertelstem van de volwassen Ostrik weet deze problemen nog een beetje te verhullen, en verhaalt op smeuïge wijze hoe Curaçao een levende paradox is. Ook hier hebben we een thema met potentie, maar de intentie van de filmmakers blijft langdurig onduidelijk. Eerst worden corruptie, luiheid en bedrog van allerlei personages neergezet als een beduidend negatief aspect van de cultuur. Iets dat vooral niet geaccepteerd moet worden. Om vervolgens juist de onverbeterlijke personages te prijzen en de romantische kant ervan te zien. De film lijkt zich hier niet expres tegen te spreken om het thema van de paradox extra kracht te geven. Het spreekt eerder van wispelturige verhaalvertelling en een behoorlijk slordig script.
Bovendien zijn er enkele technische punten die je voortdurend uit het verhaal halen. De twee tijdlijnen zijn in verschillende beeldverhoudingen geschoten, wat op zichzelf een prima stijlkeuze zou zijn, ware het niet dat de montage en sound editing niet al te strak zijn. Dramatische scènes hebben niet altijd een mooi tempo en de soundtrack bestaat vrijwel altijd uit vrolijke Caribische deuntjes. Hierdoor krijgen de scènes zelden emotionele impact. Op de spaarzame momenten dat dan wel gebeurt, is het zo ongenuanceerd dat het geheel een theatrale en soapachtige kwaliteit krijgt. Al deze punten zorgen voor een verfilming die niet alleen warrig verteld is, maar ook warrig oogt.
Het is uiterst zonde dat Dubbelspel inlevert op presentatie en opbouw, want af en toe glippen er prachtige personages en sfeervolle beelden tussendoor. Voornamelijk de extreem onverantwoordelijke Bubu, die voortdurend drinkt, zijn vrouw bedriegt en een trofee verdient voor slechtste vader ter wereld, heeft toch een vreemd soort charme. Tegelijkertijd biedt zijn vrouw Nora een boeiende blik op een Curaçaose moeder die er alles aan doet om het leven van haar kind te verbeteren, ondanks haar hedonistische man die liever bij een hoerentent hangt, dan dat hij geld verdient waarvan zijn kind naar school kan.
Soms draagt Dubbelspel prachtige beelden, thema's en verhalen aan, maar doet ze vervolgens weer teniet. In de climax nemen de soapachtige onderdelen pas echt een theatrale vorm aan, met dramatische slowmotionmomenten en acteerwerk die helaas eerder geestig zijn dan tranentrekkend. Voeg hier nog onnodige trucjes aan toe zoals de camera die voortdurend vanonder een glazen plaat filmt en een script dat het woord hoer herhaalt alsof het een lidwoord is, en je hebt een film die met zijn overdreven stijl een prima basis bederft. Dubbelspel is zeker boeiend en paradoxaal, maar op een totaal verkeerde manier.
