In 1982 maakte de Japanse regisseur Nagasaki Shunichi een super 8-videofilm over een jong echtpaar dat in een klein, benauwend appartement naast harde, masochistische seks ook een donker geheim deelt. Namelijk dat van de moord op hun eigen kind, waarvan ze elkaar de schuld geven. Shunichi heeft zijn eigen film nu opnieuw gemaakt, en is door het IFFR geselecteerd als officiële openingsfilm van het festival dit jaar. Het is echter geen nauwkeurige remake geworden, maar een bijzonder vervreemdende herschikking.
Het is wel even wennen aan de grillige wijze waarop de onafhankelijke, Japanse filmer beelden van zijn gelijknamige 'origineel' afwisselt met de acteurs van toen, die elkaar nu opnieuw zien en de tragedie van toen goed willen maken. Daarnaast voert Shunichi twee jonge acteurs op die op bijna gelijke wijze eveneens in een klein appartement zitten en de moord op hun kind verwerken. Deze drie levels worden tot een wonderlijk geheel geweven, waarbij zelfs een vierde dimensie wordt toegevoegd door beelden van hoe de film wordt gemaakt. Regelmatig wordt er 'Cut!' geroepen, waarna we de regisseur zelf in beeld zien met zijn crew.
Heart, Beating in the Dark is een opzichtig gelaagde film geworden, waardoor de kijker op een afstandelijke, vrijblijvende manier wordt geconfronteerd met zware thema's als schuld, noodlot en (zelf)moord. De verschillende niveaus van verleden en heden draaien om elkaar heen en vullen elkaar aan. Alhoewel ingenieus van opzet, werken de parallellen op den duur wel vermoeiend. Waar in Adaptation en Eternal Sunshine of the Spotless Mind de verschillende realiteitslagen op een frisse, originele manier werden vermengd, doet Heart, Beating in the Dark eerder wat gedateerd en gekunsteld aan.
Naast zowel de oude als de nieuwe versie van Heart, Beating in the Dark zijn op het IFFR nog elf andere films van deze eigenzinnige, Japanse filmmaker te zien, die dit jaar samen met Stephen Dwoskin tot filmmaker-in-focus is gekozen.
