De Iraanse cinema heeft het natuurlijk niet uitgevonden, maar lijkt wel de grootste pleitbezorger van de opvatting dat film in essentie het vertellen van een verhaal met beelden is. Regisseur Ghasemi waarschuwt de bezoekers van de voorstelling op het IFFR bij voorbaat al dat als ze een degelijk verhaal verwachten, maar beter weg kunnen gaan. "I am from the new generation filmmakers from Iran. We tell a story with pictures. For the people who will stay, I hope that you will stay until the end of the movie."
Met een lengte van slechts 78 minuten lijkt dat geen probleem te gaan worden. Maar Ghasemi blijkt meerdere voorstellingen te hebben meegemaakt, en is door schade en schande wijs geworden. Ook op het IFFR haakten veel kijkers af voor die vijf kwartier om waren. Waarschijnlijk afgestompt door een overweldigende stortvloed aan beelden van een krankzinnige man met een hakmes in de sneeuw.
De rode draad is een man die de dood van zijn vrouw en pasgeboren kind interpreteert als een teken van God. Hij ziet het als zijn taak om alle kinderen van de aarde te vegen, omdat hun onschuld niet bedorven mag worden. Met een groot mes trekt hij vervolgens schreeuwend en proestend van dorp naar dorp om de kinderen uit te roeien. Rollend door de sneeuw en gesticulerend als een idioot brengt hij dood en verdriet waar hij gaat.
De gekmakende herhaling van Writing on the Earth drijft de kijker zelf bijna tot waanzin. Steeds opnieuw wordt met dezelfde lyrische beeldtaal het punt gemaakt dat God weliswaar almachtig is, maar niet mag worden misbruikt als legitimatie van geweld. Het geschreeuw en gehuil van de vader en de dorpelingen houdt de volle 78 minuten ononderbroken aan, en zorgt in combinatie met de kitcherige beelden voor een zeer vervelende kijkervaring. Writing on the Earth maakt het zo bont dat het advies van regisseur Ghasemi ter harte mag worden genomen. Maar je kunt ook concluderen dat deze krankzinnige verbeelding van godsdienstwaanzin moet worden gezien om te worden geloofd.
