In 2011 heeft een militaire junta de macht op de Filippijnen gegrepen. Hesus Mariano is een kunstzinnige scherpschutter die in eerste instantie bij de rebellen hoort maar door verraad tussen de strijdende partijen in komt te staan.
Hesus Rebolusyonaryo, zoals de film in zijn originele taal heet, is op video geschoten. Daardoor krijgen de beelden een rauw, realistisch sfeertje. Dit komt goed van pas tijdens de vele vuurgevechten in de film, die meteen de leukste scènes van de film vormen. Niet doordat ze zo spectaculair, vernieuwend of anderzijds bijzonder zijn gefilmd - ze zijn niet meer dan degelijk te noemen - maar doordat de rest van de film gewoon vrij oninteressant is. De film vertelt een warrig en onorigineel verhaal dat niet uitnodigt tot betrokkenheid en geplaagd wordt door kitscherige flashbacks, waaruit langzaamaan een clichématig liefdesverhaal naar voren komt.
De eerste scènes zijn nog sterk: de spanning loopt hierin al snel op tot een gewelddadige climax, die daarna nog sneller wegebt dan dat hij gekomen was, om nooit meer terug te keren. Als politieke satire is de film misschien geslaagd als je tenminste op de hoogte bent van de huidige Filippijnse politieke situatie, maar anders gaat dit aspect van de film toch echt aan je voorbij. Voor een algemene satire op gewelddadige juntas en revolutionairen is de film weer veel te nihilistisch en te grimmig. Er is weliswaar één kolonel die af en toe nog wel grappig is door soms wat maf gedrag te vertonen, maar dat is niet genoeg. Alleen als simpele actiefilm kan de film er zo nu en dan nog mee door. Er wordt net genoeg sympathie voor Hesus gecreëerd om hem niet dood willen zien gaan, wat al het geschiet nog een klein beetje flair geeft. Verder valt er bar weinig te beleven aan Jesus the Revolutionary. De verveling slaat snel toe en de vreselijke flashbacks naar het verder nauwelijks in de film voorkomende liefje van Hesus zullen velen de tenen doen krommen. Deze Jezus brengt geen hoop of verlossing en zal slechts weinigen inspireren.
