Prinses Tanuki (Japans voor wasbeer, raccoon in het Engels) ontmoet een prins, Amechiyo. Het is liefde op het eerste gezicht. Maar omdat zij een wasbeer in mensenvorm is en hij maar een gewoon mens, zijn er heel wat krachten aan het werk om hen uit elkaar te houden. Zoals Amechiyos vader, Azuchi, die zijn eigen zoon wil doden omdat hij zichzelf de mooiste van het land vindt en bang is dat zijn zoon hem daarin voorbij zal streven.
Het verhaal van Princess Raccoon is globaal gezien een ouderwets sprookje, maar de uitwerking ervan is sprankelend en origineel. Dat is vooral te zien aan de sets en decors waar veel zorg aan is besteed. De magie van de wasberen (een stukje Japanse mythologie dat al eerder op film te zien is geweest) staat heel wat creativiteit toe qua beeld en geluid. Zo stappen personages zomaar van de ene in de andere set, zonder dat de tijd verstrijkt; en worden de acties van de wasberen (gewone acteurs met eventueel wat wasbeerachtige make-up) regelmatig begeleid door allerlei vreemde en grappige geluiden. De choreografie is uitermate geraffineerd en vaak zeer humoristisch.
Choreografie? Jawel, de film is ook nog eens een frisse musical, waarin alles van opera tot rap tot rock te horen is. Het acteren is behoorlijk theatraal, wat leuk aansluit bij de toon van de film. Regisseur Suzuki Seijun heeft duidelijk inspiratie opgedaan bij traditionele Japanse theatervormen als noh en kabuki. De make-up en kostuums zijn ook in die lijn zeer kleurrijk gestileerd. En als mensen in een boot varen, glijdt deze niet door echt water, maar over de golven van een schilderij.
Het is die unieke mix van stijlen en vormen die Princess Raccoon tot zon fantasierijk kunstwerk maakt, waardoor je nooit weet wat je te wachten staat bij deze uiterst inventieve en soms zeer hilarische film. Voor mij de grote verrassing van het festival tot nu toe. Een lust voor oog en oor.
