Voor slechts 823 euro debuteert de jonge, onafhankelijke regisseur Loban (1972) met het digitaal gedraaide Pyl (=stof). Het is een hilarisch, ultralowbudget portret van het leven van de Russische loser Aleksey Viktorovych. Hij wordt als sociale misfit geïntroduceerd als hij in de eerste scène met zijn oma gaat shoppen. Het t-shirt met de opdruk van een kat dat zij hem aansmeert, startte een lachbui in de zaal, die dik drie kwartier aanhield. De portrettering van Viktorovych, zijn oma en beste vriend levert zoveel uitgelaten vrolijkheid op, dat het zonder twijfel de grappigste film is die ik op het IFFR heb gezien.
Supernerd Viktorovych werkt voor een speelgoedbedrijf. De hele dag drukt hij de twee delen van een plastic prulpistooltje tegen elkaar. Thuis laat hij zich door zijn oma betuttelen, en hobbyt wat met miniatuurvliegtuigjes. Nadat hij zich door een (regerings)laboratorium tegen betaling laat gebruiken als testkonijn, staat zijn leven op z'n kop. De injecties die worden toegediend, resulteren in een projectie van een ideaal lichaam. Dit ontstaat door toediening van radioactief materiaal, waardoor de test maar één keer mag worden uitgevoerd. Daar neemt Viktorovych geen genoegen mee, want hij voelde zich in het lab zo sterk en zelfverzekerd dat hij met minder geen genoegen meer kan nemen.
Zelf probeert hij nog de fitnessruimte uit, en pikt zelfs meisjes op in de lokale discotheek. Dit neemt de behoefte aan die projectie van zijn ideale figuur niet weg. Hij verzet bergen om toch een tweede keer blootgesteld te worden. Dat lukt, maar wel met desastreuze gevolgen. De stijl is wild en origineel van opzet met een ware glansrol voor acteur Alexei Podolsky. Na de fantastische eerste helft, is de koek echter op. Regisseur Loban heeft geen enkel goed idee meer, waarmee de uitwerking verbleekt en de film niet meer kan worden gered. Toch is Pyl enorm veel leuks voor zo'n laag budget.
