Mike Leigh, gewoonlijk bekend om zijn sombere films als All or Nothing en Secrets & Lies gooit het in Happy-Go-Lucky over een andere boeg en laat ons kennismaken met de roze belevingswereld van Poppy. Leigh zet in zijn nieuwste filmcreatie een personage neer dat permanent als een spring-in-t-veld door het leven gaat. Poppy is vrolijk. Poppy is zo vrolijk dat ze spontaan moordneigingen bij je opwekt. In de eerste paar minuten van de film komt Poppy nog grappig en aandoenlijk over, maar het duurt niet lang voordat ze flink op je zenuwen begint te werken. Ze irriteert niet alleen haar medepersonages, maar ook als kijker ontkom je niet aan haar kwellende opgewektheid.
Gewapend met een irritant lachje vervolgt Poppy haar weg door de straten van Londen, waar ze als onderwijzeres werkt en samenwoont met Zoe, haar collega en beste vriendin. Zoe fungeert als haar sarcastische tegenpool en zorgt sporadisch voor een relativerende adempauze in Poppys blijmoedige wereld. Om het geheel niet helemaal te verdrinken in een poel van optimistische overkill, wordt een aantal sombere subplotjes geïntroduceerd die het leven van Poppy wat meer diepgang moeten geven. Zo krijgt ze te maken met de xenofobische en neurotische rij-instructeur Scott wiens humeurigheid in vol contrast staat met Poppys blije aard. Hun interactie levert hilarische situaties op en de scènes waarin Poppy rijles krijgt, zorgen voor een aangename onderbreking in haar eendimensionale wereld. Een andere geestige situatie ontstaat als Poppy op een dag spontaan besluit om met haar collega naar een flamencoles te gaan. Tijdens de les krijgt ze te maken met een driftige flamencodocente die al haar woede op de klas afreageert. Poppy danst blijmoedig verder als zij en haar medeleerlingen beschuldigd worden van een gebrek aan gepassioneerde woede.
Deze scènes alleen vormen spijtig genoeg onvoldoende basis voor een humoristisch meesterwerk. Daarbij oogt Happy-Go-Lucky thematisch gezien een rommeltje en mist een echte leidraad waaruit Poppys drijfveer blijkt. Leighs pogingen om van Poppy meer te maken dan een vrolijke flierefluiter, komen jammer niet goed uit de verf. Sally Hawkins bezit wel het charisma en het komedietalent om een hele film te dragen, maar slaagt er niet in om van Poppy meer te maken dan een karikatuur. In een film waarin zij de hoofdrol speelt, stelen opvallend genoeg de bijrollen de show.
