Jang-jin is gevangene 5796 en wacht in de dodencel op zijn spoedige executie. Hoewel we er pas later in Breath achter komen wat Jang-jin op zijn kerfstok heeft, maakt dat niet veel uit. Kim Ki-duks nieuwste film, alweer zijn veertiende, is namelijk een zeer precieze verhandeling over vrijheid en de toekomst, niet over het verleden.
Gevangene 5796 deelt zijn cel met vier mannen, die door de omstandigheid van hun naderende dood sterk naar elkaar toe trekken, zowel psychisch als fysiek. Toch gaan de vier allen anders om met hun opsluiting in die hyperkleine, kale celruimte. De één krast met de achterkant van een tandenborstel figuren in de muur, een ander zoekt constant fysiek contact en Jang-jin ziet nergens meer de zin van in en probeert te ontsnappen aan zijn gevangenschap door meermaals zelfmoordpogingen te ondernemen.
Als de vrouw Yeon op het nieuws hoort dat Jang-jin het voor de zoveelste keer heeft geprobeerd door zich met een tandenborstel in zijn nek te steken, raakt dit haar diep. Ze besluit zich voor te doen als zijn ex-vriendin en gaat op gevangenisbezoek. Jang-jin kan door zijn ongelukje niet praten en dat komt Yeon eigenlijk wel goed uit. Zij heeft namelijk juist behoefte om haar eigen verhaal te doen en dat te projecteren op Jang-jin. De gevangene wordt zo een therapeutisch klankbord voor haar eigen ellende, waar met name haar mislukte huwelijk ten grondslag aan ligt.
Tijdens haar eerste ontmoeting vertelt Yeon hem waarom zijn zelfmoordpoging haar zo raakte. Zelf is ze op negenjarige leeftijd vijf minuten dood geweest toen ze onder water haar adem iets te lang inhield. Deze gebeurtenis typeert ze in hun eerste gesprek nog als prettig, maar bij een volgend bezoek vertelt ze hoe beangstigend het voelde om langzaam van het leven afscheid te nemen in het min of meer lucide besef dat je geen vat meer hebt op alles om je heen. Nu ze in een koud huwelijk met een dominante man vastzit, probeert ze zichzelf te bevrijden door Jang-jin nog een zinvol einde van zijn leven te geven.
Kim Ki-duk creëert in Breath wederom een volstrekt eigen universum waarin alleen zijn personages bestaan, die in zijn eigen scenario als een speelbal op allerlei manieren het thema van vrijheid en gevangenisschap vormgeven. Een ingetogen en uniek pareltje waarmee Kim Ki-duk weer bewijst een meesterlijke verhalenverteller te zijn.
