Wie denkt panisch te zullen worden van elke spiegel waar hij of zij langs loopt na het zien van Mirrors hoeft niet bang te zijn. De plot is zo ver van de realiteit verwijderd dat we ons daar niet druk over hoeven te maken. Toch zijn er naast het standaardspookverhaal genoeg andere redenen om af en toe de ogen dicht te doen. Dat is vooral te wijten aan de regie, de acteurs, het script en nogmaals de regie en het script.
Er is sprake van een standaardhorrorfilm en de karakters zijn klaar om opgeofferd te worden. Check. Een legitieme verantwoording of geloofwaardige reden voor de schrikeffecten is er niet. Check. Er is een slap verhaal dat gepaard gaat met een vervelend melodrama. Check. In de hoofdrol zien we een bekende tv-acteur (of erger nog: een rapper of zangeres) die in een actuele hitserie meespeelt, maar in de filmwereld niet echt aan de bak komt. Dubbel check. Dat ziet er niet goed uit.
Zoals vele hedendaagse gross out flicks die je willen laten overgeven omdat dat nou eenmaal hun functie is, doet Mirrors vrolijk mee met de trend van het verstrekken van verstorende beelden. Het moet lekker smerig zijn zodat je de volgende dag tegen je collega's of vrienden kunt zeggen: Dat was echt ziek nietwaar? Heimelijk genieten van verstorende beelden is... lekker stout, alleen blijft het zo vrijblijvend als de film alleen daarom draait. De personages interesseren ons geen zier en dat komt omdat filmmaker Alexandre Aja ze grotendeels links laat liggen en geen zin heeft om ze geloofwaardig te maken.
Natuurlijk is een film die alleen gemaakt is om de kijker te verontrusten zonder een aannemelijke oorzaak aan te dragen gedoemd te mislukken. Dit neemt niet weg dat de film mensen zal vermaken, wat uiteindelijk het voornaamste doel is. Ik moet zeggen dat de film reuze meevalt in vergelijk met bijvoorbeeld Hostel of Saw die veel sadistischer zijn in expliciete verminkingen of perversiteiten, om van sommige Aziatische filmmakers nog maar te zwijgen. Aja zelf zegt dat de scène waar Amy Smart haar onderkaak eraf scheurt een van de meest memorabele scènes in de film is. Waarom ze dit doet is ons echter een raadsel. Omdat de spiegel dat van haar verlangt? Oké, alle spiegels zijn slecht, maar wat is er gebeurd met wilskracht? Foetsie. Het is vrij duidelijk dat het bij Aja niet om iets substantieels gaat in deze film en het evenwicht en overtuiging zijn ver te zoeken. De uitleg die naderhand gegeven wordt voor de spiegelmoorden is ronduit zwak (een echt oogrolmoment) en onorigineel te noemen evenals de climax die erop volgt.
Nu ben ik zelf niet de grootste voorstander van een belangrijk verhaal in een enge film omdat de meeste verhalen zo vaak zijn verteld dat we ze kunnen dromen, maar dan moet er wél iets anders zijn wat mij ruim twee uur lang geboeid houdt. Techniek, thematiek of een eigenwijze vertolking van een acteur of actrice hebben vele matige films een dienst bewezen. Dit alles heb ik echter in Mirrors niet kunnen ontdekken.
Het ergste is de leegte van de film. Er is geen ziel, geen noodzaak, alleen maar conventie en een kille werksfeer. Elementen uit talloze andere films zoals The Haunting en The Shining, om maar twee willekeurige te noemen, komen langs en mocht je de film daarom niet meer interessant vinden dan is er altijd nog het vrij prominente decolleté van de getergde vrouw en ....een ontploffende non!
