Mr. Kiss Kiss, Bang Bang is Mr. Bang Bang geworden. De bijnaam die een Italiaanse journalist in 1962 aan James Bond gaf, tevens de naam van de afgewezen titelsong van Shirley Bassey voor Thunderball, is nauwelijks meer van toepassing op James Bond in Quantum Of Solace, de tweeëntwintigste Bondfilm. Voor de gebruikelijke humor en liefdesscènes is nauwelijks tijd of ruimte terwijl de actiescènes elkaar in hoog tempo opvolgen, van de openingssequentie tot de climax. Quantum of Solace is een direct vervolg op de vorige Bondfilm Casino Royale, neemt van deze innovatie van de reeks de serieuzere toon over en voert deze nog veel verder door. Het resultaat is een serieuze actiefilm die nauwelijks meer te herkennen is als Bondfilm.
Aan het eind van Casino Royale pakte Bond de mysterieuze Mr. White op, de verantwoordelijke voor de dood van Bonds geliefde Vesper Lynd. In de openingsscène van Quantum of Solace wordt Bond met Mr. White in de kofferbak van zijn Aston Martin achtervolgd door leden van de geheime organisatie waar Mr. White eveneens deel van uitmaakt. De auto keert na de (overigens matige) titelsequentie niet meer terug, de organisatie wel. De ondervraging van Mr. White door Bond en M. is nog maar net begonnen of hij wordt al weer bevrijd, wat meteen aanleiding geeft voor de tweede actiescène van de film, een achtervolging te voet door de straten van Siena, eindigend in een dodelijk gevecht op, door en rondom een kunstinstallatie.
Daarmee is de toon gezet. Bond blijft mensen achtervolgen en dat resulteert meestal in hun dood. M. krijgt haar superieuren over haar heen en de C.I.A. heeft na een tijdje ook een appeltje te schillen met Bond, die geheel zijn eigen gang gaat en met zijn methodes op het spoor komt van Dominic Greene, een belangrijke man binnen de nog altijd geheime organisatie. De scène waarin Bond tijdens een moderne opera met een zeer hightech fototoestelletje alle belangrijke mensen in het complot vastlegt en vervolgens achteloos Greene ontloopt is wonderschoon en het hoogtepunt van de film. De manier waarop hier gebruik wordt gemaakt van muziek en geluid is ongekend voor een Bondfilm.
Het is ook een van de weinige keren dat James Bond een klein beetje lol lijkt te hebben, want verder is hij bijna van begin tot eind doodserieus. Deze nieuwe James Bond heeft weinig weg van de levensgenieter van weleer. Hij drinkt op een gegeven moment wel een stel martinis, maar heeft niet eens door dat het martinis zijn. Ook deelt hij maar met één vrouw het bed en gaan de deuren van de slaapkamer al dicht nog voor hij agent Strawberry Fields ook maar heeft aangeraakt. Waarna zij vervolgens vrij snel weer uit de film verdwijnt om plaats te maken voor Camille, een Boliviaanse die net als Bond op wraak uit is.
Bonds ontwikkeling in Quantum of Solace is ten opzichte van Casino Royale erg summier. Daniel Craig zet net als de vorige keer een prima serieuze James Bond neer, maar heeft een stuk minder te doen met de emotioneel nu geheel gesloten, vrij humorloze klootzak die Bond in deze film is. Koud en gecalculeerd formuleert hij nog wel wat oneliners, maar zijn hart zit daar niet in. Hij is vooral fysiek voortdurend erg in de weer in bootachtervolgingen, vliegtuigachtervolgingen, vuistgevechten en schietscènes, waar hij zich stijlvol doorheen loodst. De rest van de cast is ook bekwaam, maar wordt overschaduwd door Judi Dench, die als enige een beetje lol mag hebben in de rol van M.
Mathieu Amalric is als de schurk gepast slijmerig, maar zijn rol komt nooit helemaal uit de verf. Dit is vooral te wijten aan het haastige script van Neal Purvis, Roger Wade (vaste Bond schrijvers sinds 1999) en Paul Haggis, die een serieuze psychologische uitwerking van Bond voor ogen hebben maar zich verliezen in de opeenstapeling van harde actie. Naast de drank, verleiding en humor laten ze uiteindelijk ook die verdieping grotendeels achterwege. De actie is overigens uitstekend. De invloed van de laatste twee Bourne-films is zichtbaar in de verwarrende (en inferieure) autoachtervolging waar de film mee opent, maar daarna zijn de actiescènes stuk voor stuk vakwerk van de bovenste plank.
Waar Casino Royale een nieuwe serieuzere richting insloeg met een uitgebalanceerde mix van actie, romantiek, humor, spanning en mooie plaatjes van exotische locaties, bevat Quantum Of Solace het eerste en laatste in overvloed, maar ontbreekt het aan de overige factoren. De vernieuwing van de Bondreeks en het afwijken van oude formules die zo succesvol bleken in Casino Royale worden in de nieuwste Bondfilm op eenzijdige wijze doorgetrokken tot in het extreme. Door zover af te wijken van de Bondformule geraakt men in het vaarwater van de doorsnee actiefilm. Een spectaculaire actiefilm is Quantum Of Solace wel, maar de ingrediënten die de Bondfilms een genre op zichzelf maken en tot zoveel meer dan slechts actiefilms ontbreken grotendeels.
