Zet een groepje mensen bij elkaar in een geïsoleerde omgeving, volledig afgezonderd van de buitenwereld en geheel op elkaar aangewezen. Laat ze bepaalde opdrachten uitvoeren, voeg er wat onverwachte gebeurtenissen aan toe en kijk wat ze doen. Wie slaat er als eerste door en wie blijft er aan het einde over als de 'winnaar'. Nee, we hebben het hier niet over Big Brother maar over de film Mindhunters. Renny Harlins laatste film en John de Mols realitysoap hebben veel gemeen: in beide gevallen betreft het een tenenkrommende kijkbeleving en ervaart de kijker een sterk gevoel van plaatsvervangende schaamte.
Zeven bijzonder getalenteerde FBI agenten zijn in opleiding voor ´profiler´. Zij zullen het dus zijn die een eventuele seriemoordenaar een gezicht moeten geven. Ze moeten in de huid kruipen van de psychopaat, denken zoals hij denkt en met behulp van al hun vindingrijkheid, kennis en intellect een zo nauwkeurig mogelijk profiel weten te schetsen. Deze zeven agenten zijn de besten van de klas, het neusje van de zalm. Voor een levensechte oefening worden ze door hun leraar Jake Harris (Val Kilmer) op een eiland gedropt om daar een opdracht uit te voeren. Daar blijkt als snel dat het allemaal niet in de haak is, en al spoedig valt de eerste dode. De oefening krijgt wel een hele bizarre wending wanneer ze zich realiseren dat ze met een echte psychopaat te maken hebben. Eén voor één dreigen ze het slachtoffer te worden van de mysterieuze killer. Wat eerst nog een gewone oefening leek, krijgt nu de vorm van een kwaadaardig examen waarbij slagen de enige kans op overleven lijkt te zijn. Maar snelheid is geboden want de tijd dringt.
Alles wijst erop dat de onbekende moordenaar zich in hun eigen groep bevindt. De eerste verdenking valt dan ook op de observator (LL Cool J) die op het laatste moment nog als achtste lid aan de groep is toegevoegd, maar ook de anderen zijn niet geheel vrij van verdenking. Gaandeweg de film krijgen we dan ook te horen dat eigelijk ieder lid van de groep nogal wat skeletten in de kast heeft, dit om ze een mogelijk motief voor de moorden te verschaffen. De duistere geheimen uit ieders verleden zijn echter nogal gezocht en zorgen er alleen maar voor dat het toch al onnozele verhaal nog meer van zijn schamele consistentie verliest. Het is grappig om te zien hoe na iedere moord iedereen meteen iedereen verdenkt en loze beschuldigingen over en weer begint te roepen zonder ook maar enige bewijsvoering en onderbouwing. Tja, en dat zouden dan die briljante jonge profilers in opleiding moeten zijn met hun scherpe geest en indrukwekkende analytische denkvermogen.
Renny Harlin blijkt een erg beperkt regisseur te zijn. De beste man mag o.a. verantwoordelijk worden gehouden voor films als Driven, Cliffhanger en Deep Blue Sea. Met Mindhunters heeft hij wederom een regelrechte stinker afgeleverd. Het geheel is een aaneenschakeling van herrie (ook vanwege de lawaaiige soundtrack), chaotisch heen en weer rennen, veel macho gebabbel, geschreeuw en gezwaai met pistolen (om de een of andere reden wordt er erg veel met pistolen gezwaaid). De moordenaar zet ingenieus geconstrueerde vallen uit waar de volgende persoon precies op de voorspelde tijd op spectaculaire manier het slachtoffer van wordt. Deze gebeurtenissen hangen van zo veel toevalligheden aan elkaar dat je vermogen om dit soort kolder te accepteren wel erg op de proef wordt gesteld. Er zijn iedere keer ongeveer 14.000 verschillende manieren waarop het drama zich zou kunnen voltrekken, maar uiteraard is de wijze waarop het gebeurt ook precies die mogelijkheid die de moordenaar zo zorgvuldig gepland en doorzien had - omdat hij zo enorm doortrapt en intelligent is natuurlijk. Tenminste: dat wil het verhaal ons doen geloven. Maar als kijker geloof je dat al lang niet meer en kun je eigelijk alleen maar erg verdrietig worden door het vertoon van zoveel minachting jegens het bioscooppubliek
De acteerprestaties zijn over het algemeen louter open haard-vulling, met uitzondering van Christian Slater, die de rol van een van de profilers speelt en nog wel weet te overtuigen met zijn aanstekelijke spel. Ook aardig is Val Kilmer die de mysterieuze FBI-leraar Harris vertolkt, hoewel het soms lijkt alsof hij zijn rol als Doors-zanger Jim Morrison weer opgepakt heeft, inclusief quasi-diepzinnige en gevatte uitspraken (When is the situation secure? On the drive home). Filmtechnisch valt er niet zoveel op Mindhunters aan te merken. De sets zien er goed uit en de cameravoering is dynamisch en onderhoudend. Sommige sterfscènes zijn redelijk spectaculair en luguber, en de film bevat mooi geschoten beelden die de dreigende sfeer op een fraaie manier weergeven. Maar dit alles kan de film niet redden en is eerlijk gezegd verspilde moeite geweest. Saillant detail is dat de film volledig in Nederland is opgenomen. Het gebouw van de FBI Academy is in werkelijkheid de Haagse Hogeschool en verder is er nog geschoten in Delft, Amsterdam, Zandvoort en Kootwijkerbroek. Ook zien we onze landgenoten Antonie Kamerling en Daniel Boissevain nog even door het beeld flitsen.
De scriptschrijvers (Wayne Kramer en Kevin Brodbin) hebben dus erg hun best gedaan om een intelligent verhaal af te leveren met verschillende, goed doordachte plottwists en spanning tot de laatste seconde. Dat hebben ze misschien geprobeerd, maar het is een stompzinnig vertelsel geworden, volledig gespeend van enige logica. Het rammelende plot vertoont gaten waar je met gemak een flinke vrachtwagen doorheen rijdt. Wie de dader is en wie er overblijft zal je eerlijk gezegd een rotzorg zijn. Het enige waar je naar uitkijkt is de aftiteling, zodat je je met goed fatsoen van deze mentale marteling kan bevrijden....When is the situation secure? On the drive home, en dat is maar al te waar...
