Ze zeggen wel eens dat een van onze dierbaarste bezittingen onze herinneringen zijn. De herinneringen aan blije, spannende, maar ook droevige gebeurtenissen vormen een belangrijk bezit met grote emotionele waarde. Maar hoeveel waarde mogen we eigenlijk hechten aan onze herinneringen? In hoeverre zijn ze betrouwbaar? Is alles wat we ons herinneren ook echt zo gebeurd, of houden onze herinneringen ons ook wel eens voor de gek? Kan het zijn dat we herinneringen hebben aan gebeurtenissen die helemaal nooit zijn voorgevallen? Met dit, waarheid-of-fantasie?-gegeven wordt vaak gespeeld in filmland en dit heeft al heel wat leuk materiaal opgeleverd. In The Forgotten wordt dit gegeven weer eens van een andere kant benaderd, wat een interessante film heeft opgeleverd, die het uiteindelijk tóch niet redt.
Telly Paretta (Julianne Moore) wordt verscheurd door verdriet vanwege het verlies van haar achtjarige zoontje Sam, die destijds samen met vijf andere kinderen omkwam bij een vliegtuigongeluk. Met behulp van haar man Jim (Anthony Edwards) en psychiater Dr. Jack Munce (Gary Sinise) probeert ze dit verlies te verwerken. Dit gaat echter zeer langzaam, want Telly kan de tragische gebeurtenis maar moeilijk naast zich neerleggen. Op een kwade dag vertelt haar psychiater haar de waarheid: Telly lijdt aan waanideeën en al haar herinneringen aan Sam zijn een creatie van haar eigen geest. Acht jaar terug heeft ze een miskraam gehad en sindsdien lijdt Telly aan een posttraumatisch syndroom. Ze is psychisch dusdanig in de war geraakt dat ze acht jaar aan herinneringen aan haar zoontje zelf heeft gefabriceerd. Er is dus nooit een Sam geweest! Telly wil daar uiteraard niks van horen en gaat wanhopig op zoek naar bewijzen van Sams bestaan, maar op de een of andere manier zijn alle bewijzen verdwenen of gewist. Telly is radeloos en denkt dat ze gek wordt. Dan ontmoet ze Ash Correll (Dominic West), de vader van een dochtertje dat ook bij het vliegtuigongeluk is omgekomen. Telly confronteert hem met het ongeluk, maar Ash weet niet waar ze het over heeft. Hij kent Telly niet eens en heeft nooit een dochter gehad hij kan het zich in ieder geval niet meer herinneren... of misschien toch wel?
De fraai ogende film maakt een goede start met degelijk acteerwerk. Moore (vier maal genomineerd voor een Oscar) is met haar huilbekkie en waterige ogen geknipt voor de rol van wanhopige moeder en ik zou mijn eigen psychiater direct inruilen voor de zielenknijper die Gary Sinise vertolkt. Dominic West zet goed (maar ook beetje stereotiep) het beeld neer van een alcoholverslaafde die door Telly's toedoen langzaam maar zeker herinneringen terugkrijgt aan zijn overleden dochtertje. Als ze samen op zoek gaan naar de waarheid worden ze ineens op de hielen gezeten door de NSA (National Security Agency), die blijkbaar plotseling zeer geïnteresseerd is geraakt in het doen en laten van de twee. En als de NSA zich er mee gaat bemoeien... tja, dan moet er wel iets geheimzinnigs aan de hand zijn. Hierdoor voelen Telly en Ash zich gesterkt dat ze niet gek zijn, maar dat er wel degelijk een of ander geheimzinnig complot gaande is.
Lange tijd wordt de spanning erin gehouden en kun je nog niet met zekerheid zeggen waar het op uitdraait. Is het een groot complot van de NSA, CIA, het leger of misschien Manchurian Global? Of is de hoofdpersoon toch gewoon krankjorum en speelt dit zich allemaal af in haar hoofd? Naar het einde toe krijgt het verhaal weliswaar een verrassende wending, maar deze komt het verhaal niet ten goede. Met dit laatste deel konden de filmmakers kennelijk heel wat minder goed uit de voeten. De logica is ver te zoeken en sommige scènes komen zelfs een beetje ridicuul over. De ontknoping geschiedt middels een weinig verheffende Scooby-Doo-achtige scène.
Toch valt er veel te genieten in deze goed geregisseerde film. Zoals al eerder gezegd, acteert de cast aangenaam, ziet het geheel er mooi en sfeervol uit en bevat de film tevens een aantal meesterlijke schrikeffecten die je gegarandeerd een stuk uit je stoel doen opspringen.
The Forgotten is in het begin intrigerend en spannend, maar kan dit niet volhouden. Na driekwart van de speelduur maakt de film enkele misstappen, begint te wankelen maar weet zich nog staande te houden om in de laatste tien minuten alsnog op zijn bek te gaan. Eeuwig zonde. Hadden ze het einde wat beter en overtuigender uitgewerkt en die malle epiloog gewoon weggelaten, dan had The Forgotten zeker een volle punt extra gekregen...
