De Cosmopolitan en de Celebrity geven hem allebei vier sterren uit vijf, John Travolta is al langsgeweest bij Oprah om te vertellen hoe emotioneel het filmen wel niet was en op IMDb geven vrouwen hem een punt meer dan hun testosteron-beladen medemens. A Love Song for Bobby Long is dan ook een wijvenfilm. Dat hoeft helemaal niet erg te zijn natuurlijk. De vrouwen kunnen lekker snotteren en de mannen kunnen lekker stiekem snotteren. Want lieve machos, geef nou toe: jullie hadden bij When Harry Met Sally toch ook de neiging om je kussen te knuffelen, en wie kreeg er bij het zien van Bridget Jones Diary geen blij gevoel in zijn onderbuik? Juist.
Debuterend regisseuse Shainee Gabel, die zelf het script schreef, heeft in ieder geval twee van de grootste namen in Hollywood weten aan te trekken. Scarlet Johansson (Golden Globe-nominatie) speelt Purslane, een eenzaam en ongelukkig meisje dat na de dood van haar moeder intrekt bij alcoholist en voormalig professor literatuur Bobby Long, gespeeld door John Travolta met wit haar, en zijn voormalige leerling Lawson (Gabriel Macht, die zich als relatieve nieuwkomer heel redelijk staande houdt tussen deze twee grootheden). Hoewel de drie personages hopeloze antisociale loners zijn die hun dagen vullen met eten, zuipen, roken en, in het geval van Bobby Long, liedjes zingen op de gitaar, zijn vooral Travolta en Johansson natuurlijk ontzettend charismatische mensen. Zo charismatisch zelfs dat ze de tamelijk tweedimensionale personages die ze spelen totaal verdringen. Als Bobby Long een liedje zingt moet je ogenblikkelijk aan Travoltas vroegere zangkunsten denken, als je Purslane zich ziet omkleden zie je de borst van Scarlet Johansson en als de emotionele climax zich voltrekt voel je geen flikker.
Dat gebrek aan emotionele diepgang, toch een vereiste voor een beetje wijvenfilm, wordt nog eens versterkt door het clichérijke script. Purslane blijkt vernoemd naar een bloem die zich in het donker sluit en wil graag röntgenfotos maken, omdat je dan portraits of the inside van mensen maakt, Bobby Long houdt erg van stories of misfits, invisible people en de twist aan het einde is hopeloos voorspelbaar. Ook de pogingen van het script om wat intellectueler over te komen willen niet echt helpen. Bobby Long strooit als ex-professor met literaire citaten van grootheden als Hemingway en Steinbeck, die nog eens onderstrepen dat A Love Song for Bobby Long zelf eigenlijk niets meer is dan een redelijk exemplaar uit Oprahs Book Club.
Okay, de literaire kwaliteiten zijn niet van een erg hoog niveau, maar film heeft natuurlijk meer te bieden dan alleen een verhaal. Een prima soundtrack bijvoorbeeld, en die zorgt hier in combinatie met het vaardige camerawerk, de charismatische spelers en het rustige tempo voor een fijn zwoel sfeertje. Natuurlijk is het altijd fijner om zelf in de zon een biertje te drinken, maar als je toe bent aan een siësta is dit ideaal. Loop een bioscoop binnen en laat je in slaap wiegen. Je pakt alles wat er goed aan de film is mee, en mist de mislukte derde acte. A Love Song for Bobby Long mag als drama dan wel behoorlijk te kort schieten, als filmische screensaver voldoet het heel behoorlijk. Fijne dromen toegewenst.
