"Bijna niemand kent mij", verklaart de Chileense vrouw Christina een aantal keer, en dat vindt ze eigenlijk wel fijn zo. Ze doet altijd wat ze wil, en heeft weinig nodig. Toch knaagt er iets. Overduidelijk heeft Christina moeite om zich te binden aan mensen. Buiten de Hongaarse man die ze verzorgt, heeft ze dan ook weinig contact met de buitenwereld. Haar moeder leeft ver weg van de grote stad op het platteland, en een bevriende gemeentewerker laat ze nooit te dichtbij komen.
Slenterend door Santiago is Christina het meest op haar gemak en kan ze helemaal opgaan in de kleuren en geuren van de stad. Ze vult haar leven zo met verhalen die ze op straat vindt. Eén van die verhalen ligt op een morgen voor haar deur in een vuilisbak. De nacht ervoor heeft de rijke jongeman Tristan de bons gekregen en is beroofd van zijn koffer, die later in de vuilnisbak werd gedumpt. Geïntrigeerd door de koffer volgt Christina de man. Wanneer hun levens kruisen, merken ze beiden hoe overeenkomstig, maar toch wezenlijk verschillend hun levens in Santiago zijn. Hun ontmoeting zullen ze echter nooit vergeten.
Play is een sympathiek, sfeervol gefilmd verhaal van twee mensen in de grote stad, die hun eigen plek nog nooit hebben opgeëist. Christina en Tristan laten zich altijd maar meewaaien en kiezen te weinig. Dat is natuurlijk ook een houding en een plek, maar echt geluk heeft het hen nog niet gebracht. Hun zoektocht is uiterst vermakelijk uitgevoerd met goede muziek en een uitstekende rolbezetting. Aanrader.
