Hij weet het zelf ook wel, zo verklaarde hij onlangs nog tijdens een interview: Hugh Grant kan maar één ding, namelijk het spelen van aandoenlijke klungels in romantische komedies. Toch heeft de goede man ook in dat voor hem zo vertrouwde genre een aantal foute keuzes gemaakt. We noemen American Dreamz van vorig jaar. Of Two Weeks Notice (2002) dat ook niet bepaald een meesterwerk was. Verschillende stemmen fluisterden dat Hugh met Music and Lyrics weer zijn oude vertrouwde Four Weddings-stijl heeft teruggevonden. Sceptici fronsten hun wenkbrauwen. Hugh als vergane glorie, oké, maar vergane glorie die zingt en romantische onderonsjes heeft met Drew 'ik-heb-geen-charisma' Barrymore?
Grant speelt Alex Fletcher, een in de jaren tachtig populaire zanger uit de Wham!-achtige groep Pop!. Waar de George Michael van de band een succesvolle carrière heeft weten te bewerkstelligen na Pop!, is Grants Andrew Ridgeley in de vergetelheid geraakt. Het huidige lichtpuntje aan het eind van een lange tunnel: Aguilera/Spears-kloon Cora Corman (debuut van een staccato teksten oplepelende Haley Bennett) wil dat Fletcher een hitsong voor haar schrijft. Binnen een paar dagen, terwijl Fletcher eigenlijk nooit de songwriter van het stel was. In een staat van pure wanhoop blijkt Drew Barrymore, zijn plantenverzorgster (ja, serieus), een begenadigd rijmelares. Et voilà: een Lennon-McCartney-schrijverskoppel is een feit. Dat de twee elkaar krijgen op het eind, zien we natuurlijk van mijlenver aankomen. En dat het tussendoor een aantal keren hommeles gaat worden ook. Maar toch is deze oudbakken formule prettig om naar te kijken, voornamelijk vanwege een gezonde dosis cynische humor.
Die humor is voornamelijk op het conto van meneer Grant komen te staan. Hij werpt oneliners in de lucht alsof het niets is, en hoewel er een paar missers bij zijn treffen de meeste doel. De allergrootste lachstuipen worden echter veroorzaakt door het Pop!-clipje en de zelfspot van Fletcher met betrekking tot zijn verleden ("We split up in 1992, so technically I'm not an eighties has-been"). Op Barrymore plakt al jaren het etiket '(aanstormend) komisch talent', maar ook in Music and Lyrics komt dat er niet echt uit. Dat is gedeeltelijk te wijten aan het feit dat Grant alle goede grappen toebedeeld heeft gekregen, en gedeeltelijk aan het gebrek aan chemie tussen de twee. Barrymore gaat zozeer op in haar girl next door-rol dat ze als grijs muisje bijna compleet verdwijnt in het decor. Zozeer dat ze af en toe zelfs overtroefd wordt door de bijrollen van Kristin Johnston (3rd Rock from the Sun) en Brad Garrett (de broer in Everybody Loves Raymond).
Essentieel aan een film als deze is natuurlijk de muziek, zowel diëgetisch als non-diëgetisch. En daar hapert het af en toe. De oude Pop!-tunes zijn zo aanstekelijk als het maar kan (de eerste noten die je hoort tijdens de openingssequentie zullen dagen in je hoofd blijven zitten), maar de 'briljante hitsong' waar het allemaal om draait is niet meer dan een clichématig liefdesliedje, evenals het riedeltje waarmee Alex zijn Sophie tracht te veroveren. Het zijn in ieder geval niet de briljante producten zoals ze doen voorkomen in de film.
Music and Lyrics is overduidelijk een formulefilm. Daar is niets mis mee, je moet er gewoon van houden. Is dit het geval, dan heb je een prima avond met deze film. In het romcomgenre is dit er wel degelijk eentje van de bovenste plank. Heb je niets met (een zingende) Hugh Grant dan kun je waarschijnlijk beter thuisblijven. Dat bespaart je in ieder geval ook het dagenlang neuriën van de song Pop! goes my heart[/i].
