Vijftig euro voor degene die één héle goede film kan noemen met Tim Allen in de hoofdrol. En nee, zijn stemmenrollen in Toy Story tellen niet mee. Precies. Die zijn er niet. Daarom is het ook niet zo verwonderlijk dat menig potentiële toeschouwer wordt afgeschrikt door zijn naam op het affiche van Wild Hogs. Maar in deze film is zijn trage spel en plofferige hoofd zowaar op zijn plaats. Daarnaast heeft hij het geluk een aantal erg goede medespelers naast zich te hebben zoals de altijd goede William H. Macy die boven iedereen uitsteekt.
Het verhaal is in één regel samen te vatten: vier vrienden van middelbare leeftijd vertrekken met hun Harleys op een roadtrip en komen zichzelf, anderen en hier en daar een confrontatie op hun weg tegen. Die confrontaties hebben voornamelijk te maken met de Del Fuegos, een échte bikergang die de Wild Hogs van een van hun Harleys berooft. Dat laten de stoere mannen natuurlijk niet op zich zitten!
Klinkt cliché, en dat is het ook, maar daarnaast af en toe best vermakelijk. Een beetje Mel Brooks, heel veel Disney (de muziek doet het glazuur van je tanden springen) en een vleugje buddymovie vormen tezamen de ziel van Wild Hogs. En passant wordt nog een precair thema (homoseksualiteit) aangebroken, maar dat wordt op zo'n typisch Amerikaanse homofobe manier gedaan dat menig gay zich er (terecht) enigszins beledigd door zal voelen.
Zoals gezegd valt Tim Allen dus best wel mee (wat een zeer goede prestatie is voor de Home Improvement-ster), maar ook de rest van de cast doet het goed. John Travolta speelt wederom Mr. Cool en Martin Lawrence doet eens iets anders dan angry nigger, hoewel zijn brave personage in deze film wel héél erg out of character is. De showsteler is zoals gezegd William H. Macy. De man van Magnolia, Fargo en State and Main staat niet bepaald bekend om zijn komische rollen. Althans, als we om hem moesten lachen, was het vooral uit ongemak of schaamte. In Wild Hogs kan Macy los en hij blijkt écht grappig te zijn. De chemie tussen de mannen onderling is echter niet bepaald sprankelend, je krijgt absoluut niet het idee dat er sprake is van een jarenlange vriendschap. Wel weer leuk zijn de verschillende cameos, al vliegen sommige oude bekenden zo snel door het beeld dat je ze amper opmerkt. We worden zelfs nog even teruggeworpen in de tijd met een Easy Rider-verwijzing, waarbij je je moet afvragen waarom desbetreffende cameo zich eigenlijk voor deze film heeft geleend.
Een groot probleem met Wild Hogs is het idee dat de film niet heeft kunnen bepalen wat hij wil zijn. Is het nou een inzicht in de mannelijke psyche tijdens die oh zo bekende midlifecrisis, waarin diezelfde mannen zich kunnen herkennen, of blijft het bij een berg doorsnee grappen, bedoeld voor een jong publiek? Het idee van de makers was waarschijnlijk om een mix te maken, maar ze slaan, hoe verder de film vordert, steeds verder door richting de poep- en piesgrappen. Sommige mensen zullen dat best grappig vinden, maar voor iemand met een iets volwassener gevoel voor humor draaien momenteel betere komedies in de bioscoop. Niet bepaald aan te raden dus. Of je moet je ontzettend vervelen, niets beters te doen hebben en alle andere films in de bios al gezien hebben.
