Kaj van Zoelen:
Bob Dylan is een ongrijpbaar figuur, die zich niet laat definiëren of vastpinnen. Niemand kent de echte Dylan en een traditionele biografische film zou altijd een leugen zijn. Dus breekt Todd Haynes met alle conventies en maakt misschien wel de origineelste én wellicht de beste film van het jaar en festival. Een must voor cinefielen en Dylanfans.[/b]
Zes acteurs spelen zeven verschillende publieke persoonlijkheden van Dylan met allemaal een andere naam. Hun verhalen zijn dwars door elkaar gemonteerd, met een lyrische vertelling als resultaat, die evenveel op Dylans leven als op zijn teksten is gebaseerd. De segmenten hebben elk hun eigen stijl en charme, maar Cate Blanchetts impressie van de artiest ontstijgt alles.
Net als de meeste van Dylans liedjes hoeft Im Not There niet per se uitgelegd of begrepen te worden om genoten te kunnen worden. De pure poëzie en stemming van beide is mooi en fascinerend genoeg op zichzelf.
Hewig van Driel:
In plaats van een conventionele biopic over Bob Dylan maakte Todd Haynes deze wonderbaarlijke film, gebaseerd op zijn many lives. Cate Blanchett heeft de meest opvallende rol als Jude Quinn, die Dylan in zijn elektrische periode moet voorstellen, maar ook Marcus Carl Franklin, een jong zwart jochie die als Woody Guthrie via vrachttreinen reist maakt indruk. Andere Dylans worden gespeeld door Christian Bale (als de folkzanger en later gospel zanger Jack Rollins), Ben Whishaw (Arthur Rimbaud, naar de Franse dichter), Richard Gere (Billy the Kid) en Heath Ledger. De film springt heen en weer tussen deze verschillende personages, en daarmee ook tussen radicaal verschillende filmstijlen, en toch voelt het als een organisch geheel, dat meer inzicht geeft in de kameleontische Dylan dan een conventionele biopic ooit zou kunnen doen.
