The Bands Visit begint met een soort disclaimer: Eens - niet eens zo lang geleden - kwam een Egyptische politiefanfare aan in Israël. Weinig mensen weten het nog. Het was ook niet zo belangrijk. Het is niet vaak dat een film begint met een aankondiging van het eigen gebrek aan belang. Er wordt inderdaad ook maar een klein, onbelangrijk verhaal verteld. Maar soms is een klein verhaal, goed verteld, een groot plezier om naar te kijken.
Ze zijn met zn achten, van de politiefanfare. In lichtblauwe pakken, inclusief pet, ieder met hetzelfde trolleykoffertje en een tas voor hun instrument. Ze staan op het vliegveld, vergeten. Wat nu? Ze lopen wat rond. De mooie jongen flirt met het meisje achter de balie. Ze nemen uiteindelijk een bus, maar door een taalverwarring komen ze in een desolaat dorpje terecht. Natuurlijk gaat de volgende bus pas de volgende ochtend. En natuurlijk komen ze in aanraking met de lokale bevolking. Vooral met Dina, de mooie eigenaresse van een café waar ze wat eten. Zij had vroeger een crush op Omar Sharif en ziet wel wat in de fanfareaanvoerder, terwijl de mooie jongen wel wat in haar ziet. Ze regelt ook slaapplaatsen: die twee bij haar, drie bij de ene collega en drie bij de ander.
Echt heftige dingen gebeuren er niet. Er wordt gepraat, met elkaar en over elkaar. Er wordt afgetast. En ondanks de verschillen in taal en cultuur vinden mensen elkaar: ontdekken een gevoel dat ze delen, een manier om elkaar een beetje te helpen. Het is allemaal, zoals de tekst aan het begin al aangaf, niet echt belangrijk. Maar het zijn juist de kleine, subtiele, en vaak uiterst grappige momenten die deze film tot zon onverdeeld plezier maken. De humor komt uit de personages, uit de onhandigheid van menselijke interacties. Maar de regisseur weet ook humor te putten uit de beelden: de acht lichtblauwe mannetjes op een rij, strak in de houding. Of soms simpele composities die de contrasten en overeenkomsten tussen personages kraakhelder neerzetten.
Soms wil je een film met een groots statement over de toekomst van Israël en de oplossing van conflicten in de wereld. Soms is het echter genoeg om eraan herinnerd te worden dat ondanks alle verschillen mensen ook gewoon maar mensen zijn: soms eenzaam, soms teleurgesteld, vaak bevooroordeeld, altijd op zoek naar contact. The Bands Visit is niet belangrijk, nee, maar het is een prachtige schets die de schoonheid en humor in de kleine gebaren en blikken weet te vinden.
