In 2002 is Guillermina een pittige Argentijnse jonge vrouw die op een morgen wakker wordt gebeld door de ontvoerders van haar opa die losgeld eisen in ruil voor zijn leven. Om het grote bedrag bij elkaar te krijgen vraagt ze om meer tijd en zoekt hulp van buitenaf. Haar afstandelijke moeder Teresa die met tegenzin uit Parijs afreist heeft het geld ook niet en weigert überhaupt het losgeld bij elkaar te sprokkelen om de man te bevrijden. Oogrollend en zuchtend stemt ze uiteindelijk toe om het huis dan toch maar te verkopen. Guillermina begrijpt de laconieke houding van haar moeder niet en zoekt naar de oorzaak hiervan.
In 1978 is Guillermina een klein meisje dat opgroeit in Buenos Aires tijdens het militaire bewind van Videla. Haar ouders zijn actief bij de ondergrondse oppositie en na de dood van haar vader vlucht haar moeder met Guillermina naar Parijs.
Ondanks dat de film zich onder andere afspeelt tijdens de politieke onrust in Argentinië omtrent 1978, die gepaard ging met talloze moorden en intriges, is de film toch wat soft geworden. Zo zijn er veel vlakke momenten waar een bedoelde emotionele lading niet wordt gerealiseerd. Dit ligt ook aan het deftige en afstandelijke gedrag van Guillerminas moeder. Regisseuse Lucía Cedrón is duidelijk niet geïnteresseerd in politieke feiten of actie en richt zich meer op het familiedrama en de persoonlijke nasleep van de politieke gebeurtenissen in Argentinië.
Er zijn goede voorbeelden te geven van hoe een parallel verhaal, dat zich in het verleden afspeelt, de hoofdlijn meer diepgang kan geven zonder dat dit de vaart uit de film haalt. De uitsneden van de twee belangrijkste perioden in Argentinië die Cedrón voor ons samenvoegt wisselen elkaar voortdurend af zonder dat daar echt groot voordeel uit wordt gehaald.
Er ontbreken aspecten in dit persoonlijke verhaal die de film enerverend en geloofwaardig hadden kunnen maken, zoals een indruk van de strijd van de ondergrondse oppositie of fragmenten van de onderdrukte Argentijnse bevolking als sympathieke impuls voor de familie. We weten niet echt wat er buiten de familiekring gebeurt en daarom is het moeilijk om het drama in het brede verband te zien of met de personages mee te leven. Dit zorgt voor drama zonder duidelijke context met een onzichtbare dreiging, ontwikkeling en afloop. Het is duidelijk dat de regisseuse put uit haar eigen waarnemingen en wil overbrengen hoe een familie uit elkaar kan vallen onder een dictatuur. Helaas missen wij de grote details die de kleine details meer gewicht zouden kunnen geven en zegt de film Lucía Cedrón zelf waarschijnlijk het meest.
